خطــــــــر! به پرتگاه نزدیک می‌شویم

حتی اگر نیمی از این خبرها و گزارش‌ها ارزش علمی داشته باشند، باید خواب را بر چشم مردم و مسئولان حرام کند. اما متأسفانه کشور به قدری درگیر مشکلات کاذب است که نیرویی برای حل مشکلات اصلی ندارد.
 
مشکل آب در ایران، دو منشأ اصلی دارد: خشک‌سالی و استفادۀ بدون ضابطه از آب‌های زیرزمینی در چند دهۀ گذشته. مقابله با خشک‌سالی، نیاز به فناوری جدید(مانند باروری گسترده و موفقیت‌آمیز ابرها) دارد که فعلا در دسترس ما نیست و بدون حل مشکل تحریم‌ها نمی‌توان به آن امیدی داشت. راه دیگر مقابله با کم‌آبی، فرهنگ‌سازی در سطح ملی است که وظیفۀ رسانه‌های ملی و عمومی است؛ اما به دلیل سیاسی بودن اکثر این رسانه‌ها، تأثیرگذاری آنها بر شیوۀ زندگی مردم، بسیار کم شده است. روزی که کارشناسان می‌گفتند رسانۀ ملی نباید خود را وارد منازعات سیاسی و جناحِی کند، چنین روزهایی را پیش‌بینی می‌کردند.
 
آنچه الان از دست ما برمی‌آید بالا بردن صدای آژیر خطر است تا همۀ گوش‌ها بشنوند و خطر را احساس کنند. به نظر من، نویسندگان، سخنرانان و کاربران شبکه‌های اجتماعی مانند فیسبوک و واتساپ، باید بسیاری از مباحث سیاسی، علمی، اجتماعی، تفریحی، معرفتی و … را مدتی به حالت نیمه‌تعطیل درآورند و دائما مسئلۀ کم‌آبی را جلو چشم مسئولان بیاورند.
 
وقتی با برخی دوستان دربارۀ مشکل کم‌آبی حرف می‌زدم، می‌گفتند: امکان ندارد که چنین مشکلی در پیش باشد و مسئولین فکری برای حل آن نکرده باشند. من خدمتشان عرض کردم که اولا امکان دارد و ثانیا ما به نقطه‌ای رسیده‌ایم که دیگر از دست مسئولان هم کار چندانی ساخته نیست؛ چون حل این مشکل، در گرو حل سلسله‌ای از مسائل داخلی و خارجی است؛ به اضافۀ همکاری‌های منطقه‌ای. پس ضروری است ایران هر چه زودتر مشکلاتش را با همسایگان دور و نزدیک حل کند و به فکر روزهای سخت‌تر از این باشد.
 مسئلۀ «آب» بسیار جدی است. اخبار و اسناد نشان می‌دهند که ایران، سال‌های دشواری پیش رو دارد.