آیا اسقاط آل سعود به نفع ایران است؟

 نویسنده کتاب زمینه های تفکر سیاسی در قلمرو تشیع و تسنن در این تحلیل آورده است: عربستان به عنوان یک کشور برای نخستین بار در تاریخ، در دهه‌های بیست و سی قرن گذشته شکل گرفت. این کشور مرکب است از این بخش­ها: حجار، نجد، عسیر، حائل و منطقه شرقیه. به جز ساختار نیرومند قبیله­ای که جاذبه و دافعه‌های قبیله‌ای را موجب می‌شود، هنوز هم مردم این مناطق به منطقه خود احساس تعلق بیشتری می‌کنند تا نسبت به کشور خود. بدان علت که سعودی‌ها خود نجدی هستند و سربازان و عالمان دینی‌شان نیز نجدی بوده‌اند و رقابتی واقعی بین آنان و اهالی مناطق دیگر وجود داشته، لذا ابتدای شکل­‌گیری کشور، پیوسته به نجدی‌ها تکیه کرده‌اند و هنوز هم چنین است. مهم‌تر آنکه وهابیت به عنوان شیشه عمر رژیم، اصولاً پدیده‌ای نجدی است. در نتیجه قدرت واقعی هم اکنون در دست آنان است و پس از تأسیس سعودی همیشه چنین بوده است. از قضا مخالفان اصلی رژیم هم نجدی هستند که عمدتاً به دلیل وفاداری‌شان به وهابیت خالص «اخوانی» در برابر او قرار گرفته‌اند و اصولاً در سعودی معارضان تهدیدکننده پیوسته انگیزه دینی و وهابی داشته‌اند. در این شرایط طبیعی است که به فرض سقوط رژیم، آن که قدرت را به دست می‌گیرد هم اینان خواهند بود که سیاستی به مراتب افراطی‌تر در قبال ما و متحدان‌مان خواهند داشت.
سفیر سابق ایران در واتیکان در ادامه این یادداشت خود آورده است: واقعیت این است که ادامه سیاست کنترل ناشده موجود، نظم بسیار سست و شکننده منطقه را به هم خواهد ریخت و حتی تک تک کشورها را با شکنندگی‌های مختلف داخلی مواجه خواهد کرد. قطع رابطه به تنهایی مشکل خاصی ایجاد نمی‌کند. با توجه به قطب بودن ایران و عربستان مسئله این است که نوعی آرام‌‌سازی صورت پذیرد که در غیر این صورت عواقب آن پیش‌بینی ناپذیر و به احتمال فراوان غیرقابل کنترل خواهد بود. در منطقه‌ای که عموم کشورهایش فاقد قوام لازم اجتماعی و ملی هستند و فاقد ترتیبات امنیت منطقه‌ای و نهادهای لازم برای سامان دادن به مشکلات و رفع اختلاف بین کشورهااست، نباید نظم موجود آن شکسته شود. پی‌آمدهای منفی ناشی از این جریان به مراتب بیش از نتایج مثبت احتمالی آن خواهد بود.