از نظر اکثر مردم امریکا، چنین لفّاظی‌هایی خلاف تعهّدات و وعده‌های امریکا است. سیاست‌هایی مثل جداسازی و بازداشت ژاپنی-امریکایی‌ها شرم‌آور است. اما ما مسلمانان از جنگ جهانی اول تاکنون همواره به خاطر ساده‌ترین بروز و ظهورهای اعتقادی‌مان مورد ایذاء و اذیت واقع شده‌ایم. اوایل سال جاری شاهد بودیم که پلیس زن مسلمانی را در راستای اعمال قانونِ ممنوعیت استفاده از بورکینی عریان کرد. ترامپ نیز قرار است برنامه‌ای برای به‌ثبت‌رسانی تمام مسلمانان کشور پیاده کند.

وقتی یک مسلمان براساس اعتقادات دینی خود دست به اقدامی سیاسی می‌زند، برچسب «اسلام‌گرایی» می‌خورد. زیرا در جهان غرب، سیاست مسئله‌ای سکولاری است، نه دینی. وقتی یک مسلمان به خود جرأت می‌دهد و دیدگاه‌های سیاسی خود را عنوان می‌کند، خود را در معرض خطر اسلام‌گرا خوانده شدن قرار می‌دهد. به طور کلّی، در جامعۀ امریکا دائماً با برنامه‌های سیاسی مسلمانان مخالفت صورت می‌گیرد.

دهه‌ها است که دولت‌هایی در سراسر جهان (از فرانسه گرفته تا ترکیه و چین) مسلمانان را وادار به یک بازی بی‌پایان کرده‌اند و هر روز به آنها می‌گویند اگر این یک کار را هم انجام دهید، دیگر شما را خواهیم پذیرفت و کاری به کار شما نخواهیم داشت. اما فهرست دستورات روزبه‌روز طویل‌تر می‌شود:

پوشیه نزنید!
بورکینی نپوشید!
در مدارس دولتی حجاب ممنوع است!
دامن بلند به تن نکنید!
کلاه چینی به سر نگذارید!
روزه نگیرید!
یا گوشت خوک بخورید، یا از گرسنگی بمیرید!
مصرف گوشت حلال ممنوع است!
در جمع‌ها برقصید!
پخش اذان ممنوع است!
ساخت مناره ممنوع است!
ریش نگذارید!
در هواپیما عربی صحبت نکنید!
با جنس مخالف دست بدهید!
در اماکن عمومی نماز نخوانید!
از قوانین شرع تبعیت نکنید!
توزیع قرآن ممنوع است!

پیامی که در پس این دستورات نهفته کاملاً روشن است؛ تنها مسلمان خوب، مسلمانی مطیع و سربه‌راه است که اعتقاداتش تهی از ایمان حقیقی باشد.

اما چرا مسلمانان اجازه پیدا نمی‌کنند سیاسی عمل کنند؟ چرا سیاست‌ورزی مسلمانان با این همه واکنش‌های شدید مواجه می‌شود؟ این بدگمانی که مسلمانان اندیشه‌های سیاسی خود را از دین می‌گیرند، مدّت‌ها رایج بوده است؛ حتّی پیش از مطرح شدن ترامپ یا ظهور داعش. در واقع از زمانی که به یاد داریم، این واهمه و بدگمانی نسبت به مسلمانان و سلب آزادی سیاسی از آنان وجود داشته است. برای غرب که داعیه‌دار آزادی بیان است، جای شرم دارد که این‌گونه آزادی سیاسی را از مسلمانان دریغ کرده است. مردم مسلمان ملزمند که با این فرهنگ مسموم مبارزه کنند، چراکه سکوتشان به منزلۀ تأیید خواهد بود. اما اگر سکوت کردند و دیدند که مثل یک تومور از پیکرۀ امریکا کنده و دور انداخته شدند، دیگر نباید تعجّب کنند!