به گزارش دین‌آنلاین به نقل از اکونومیست، براساس قانون «ولایت» یا سرپرستی در عربستان، زنان سعودی ملزمند که برای سفر کردن، اشتغال، تحصیل در خارج، دریافت خدمات پزشکی در بیمارستان‌ها، دریافت کارت شناسایی یا حتّی خروج از زندان (پس از اتمام دورۀ حبس) از ولی خود که الزاماً یک مرد است کسب تکلیف کنند. آنها از لحظۀ تولد تا مرگِ خود از یک ولی به ولیِ دیگر دست به دست می‌شوند. حال آن که گاهی ولیِ آنها یک پسر یا برادر نوجوان (و کم‌سن‌تر از آنها) است. زیرا پسرانِ بالغ بزرگسال تلقّی می‌شوند، اما زنان در تمام طول عمر خود کودک به شمار می‌روند و مثل بچّه‌ها با آنها رفتار می‌شود.

برآورد دقیقی از تعداد دختران فراری وجود ندارد، اما به گفتۀ منصور العسکر،  جامعه‌شناس، این رقم در حال افزایش است. طبق براورد العسکر، سالانه بیش از هزار زن و دختر از کشور فرار می‌کنند. بسیاری نیز ریاض را به مقصد جدّه ترک می‌کنند، چراکه در شهر جدّه آزادی و آسان‌گیریِ بیشتری وجود دارد.

قوانین «ولایت» در عربستان ریشه در دین اسلام ندارند، بلکه از آداب و رسوم عقب‌ماندۀ بدوی نشئت گرفته‌اند. خدیجه همسر پیامبر اسلام یک بازرگان بود و شوهرش را نیز زیر چتر حمایت مالی خود گرفته بود. همسران بعدی پیامبر هم بدون حضور او بین مکّه و مدینه رفت‌وآمد می‌کردند.

به گفتۀ اقتصاددانان، سیستم سرپرستی باعث وارد آمدن خسارت مالی به عربستان شده است. بیش از یک چهارم دانشجویانی که عربستان هرساله به خارج از کشور می‌فرستد زنان هستند، اما خیلی‌های آنها دیگر به کشور بازنمی‌گردند و این باعث به هدر رفتن پنج میلیارد دلاری می‌شود که دولت بر روی تحصیل آنها سرمایه‌گذاری کرده‌ است.