به حکم قرآن خواهان رابطه‌ای دوستانه با سعودی‌ها هستیم

روزنامه ایران در کنار تیتر اصلی «فردا؛ روز حمایت مردمی از قدس»، این عناوین را نیز برجسته ساخته است: «روحانی: دوران تعامل ومدارا با جهان فرا رسیده است»، «نفسگیرترین جدال دیپلمات‌ها در وین» و «وضعیت قرمز آبی در۳ شهر»

خواهان رابطه‌ای دوستانه با سعودی‌ها هستیم، زیرا قرآن می گوید مسلمین با یکدیگر برادرند و باید برادرانه زندگی کنند
ایران در صفحه ۲ به بازتاب مصاحبه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی با روزنامه گاردین پرداخته و عنوان «بازگشایی سفارت امریکا در تهران غیرممکن نیست» را برای آن برگزیده است. در این گفتگو آمده است:
– مذاکرات هسته‌ای «تابوی» گفتگوی رو در رو با امریکا را شکسته و توافق می‌تواند «گامی بزرگ» رو به جلو باشد.
– بازگشایی سفارت امریکا در ایران، غیر ممکن نیست اما این مسأله به رفتار طرفین بستگی دارد.
– سعودی‌ها حساسیت خود نسبت به آرمان فلسطین را از دست داده‌اند

– می‌خواهیم روابطی دوستانه با سعودی‌ها داشته باشیم. قرآن کریم می‌گوید مسلمین با یکدیگر برادر هستند و باید برادرانه زندگی کنند. آنها نباید به یکدیگر ظلم کنند.
– ما در هیچ اقدام نظامی در فلسطین مشارکت نداریم، بلکه به آنها در موضوعات سیاسی مشاوره می‌دهیم.
– تا زمانی که حقوق فلسطینی‌ها در نظر گرفته نشود، نمی‌توانیم روابط خوبی با امریکا داشته باشیم.
– داعش چهره اسلام را تخریب کرده است.

آقا، آقام مرتضی علی(ع) بود
نصرالله حدادی در ستون «با من به طهران بیایید» که در صفحه آخر روزنامه ایران منتشر می شود، یادداشتی با عنوان «کرم پیشه شاه مردان علی(ع) است» را ارائه کرده و با یادآوری ارادت پهلوانان طهران قدیم به امام علی(ع)، از گسترده بودن سفره اطعام مردم در ماه میهمانی خدا نوشته است. در این یادداشت آمده است:
«ماه مبارک رمضان، همه به میهمانی خدا می‌روند و کیست که از این میهمانی شادمان نباشد، اما در دهه دوم این ماه عزیز، فرق مبارک مظلوم‌ترین بشر همیشه تاریخ، به‌دست شقی‌ترین و پلید‌ترین به‌ظاهر انسان‌های آن روزگار شکافته شد و خون مبارک آن حضرت، خضاب محاسن زیبایش شد، تا ماشیعیان برای همیشه و همواره، داغدار شهادت علی(ع) باشیم و در ماهی که مبارک و میمون است و باید به شادی برخاست، به سوگ و داغ مظلومیت او، عزادار و سیاهپوش باشیم.
مرام و مروت «شاه مردان» همیشه و همواره نصب‌العین مردم تهران بود و کافی بود، شخصی، کسی را مخاطب قرار داده و بگوید: آقا و جواب بشنود: آقا، آقام مرتضی علی(ع) بود. اهالی گود و میل و کباده، خود را گدای علی(ع) می‌دانستند و در حالی که در شب‌های قدر و ضربت خوردن و شهادت مولای متقیان، صدای ضرب و زنگ از میان زورخانه‌ها، رخت بر می‌بست، فریاد: «منم، منم، گدای تو، علی، علی، علی، علی، گدای بی‌نوای تو، علی، علی، علی، علی» به عرش اعلی می‌رسید.
اقتدا به مولای متقیان، برای همه کس افتخار بود و پیروی از مشی فرزندان آن بزرگوار، خلل نمی‌یافت و صادقانه ترین و صاف ترین و بی‌غل و غش‌ترین داد و ستدها را «حضرت عباس» می‌نامیدند و می‌دانستند و مهمترین سوگند و قسم مردم، به فرق شکافته مولی و دست‌های قلم شده ابی‌عبدالله(ع)بود. تمامی کارهای خیریه و عامه پسند و خیرات و مبرات ماندنی، از سوی مردم صورت می‌گرفت و از ساخت مسجد گرفته، تا راه‌اندازی سقاخانه، این مردم بودند که آستین‌ها را بالا می‌زدند و نام مبارک ائمه(ع) را روی این اماکن مقدس می‌گذاشتند و اگر نام مسجد به‌نام بانی‌اش شهرت می‌یافت، بیشتر برای باقی‌ماندن نام و اسم و رسم و مقام و جایگاه مالی و سیاسی آن فرد بود، مردم عادی نام ائمه را برای مساجد بر می‌گزیدند، اما اسامی سقاخانه‌ها، منحصر به دو فرزند گرامی مولای متقیان بود: حضرت سیدالشهدا(ع) و حضرت ابوالفضل العباس(ع) از آب آب تشنگان در آتشم/ خجلت از سقایی خود می‌کشم
کاش در دشت بلا دریانبود/ یا از اول اسم من سقا نبود
اگر احسان و اطعام در ایام محرم به صورت وسیع بخصوص در روزهای تاسوعا و عاشورا صورت می‌گرفت، ایضاً همین عمل، به شکلی دیگر، آن هم خانه‌به خانه از نخستین روز و شب قدر شدت می‌گرفت و تا سوم امام(ع) و آخرین شب قدر ادامه می‌یافت.
کافی بود میان کوچه و خیابان، هنگام سحر و افطار، صدایی برخاسته و طلب غذا کند و ده‌ها نفر از درون خانه به بیرون پا نهاده و او را دعوت به خوردن غذا می‌کردند و اطعام مساکین، از جمله کارهای ثوابی دانسته می‌شد که قدر و قیمت فراوانی نزد مردم داشت.
اگر «دست به دهان برسی» سفره اطعام می‌گسترد، خود، دم در از عموم مردم استقبال کرده و کفش‌هایش را جفت می‌نمود و این کار را برای خود باعث سربلندی و سرافرازی می‌دانست و این در حالی بود که بجز ماه عزیز محرم، در دیگر ماه‌های سال، مقام، منصب و کبر و غرورش هرگز اجازه نمی‌داد تا نگاهی به زیردستان انداخته و سراغی از فقیران بگیرد و به دنبال تحبیب قلوب باشد، اما در ماه مبارک رمضان، از حلالیت طلبیدن گرفته، تا متنکر و ناشناس باقی‌ماندن، به کمک مردم می‌رفتند و این هیچ نبود، الا انفاس قدس و توجه خاص مولای متقیان، امیر مؤمنان علی(ع) که هرکسی را درهر مقامی خاکسار درگاهش می‌کرد و به نوکری خانه آن بزرگوار، افتخار می‌کردند.
دعوا و مرافعه، اختلاف و پا به محکمه گذاردن، غیبت و پشت سر گویی، اتهام و تهمت، برتری‌جویی و چشم و هم‌چشمی، رقابت ناسالم، فروختن جنس معیوب و ناسالم و ده‌ها مورد از همین موارد گفته شده، در این ماه عزیز به کمترین میزان می‌رسید و محاکم قضایی براستی نفس می‌کشیدند و خوشرویی و خوش خلقی، جنس مرغوب فروختن، چرب ترکشیدن جنس، کلام صحیح و سالم به کار بردن، دوری گزینی از دشنام و ناسزا و هر آنچه عمل صحیح و خداپسندانه نامش بود، نصب العین مردم می‌شد.
گره از کار بسته مردم گشودن و نشستن «پای طوق» از رسوم زیبایی بود که کهنه پهلوان‌ها در قهوه‌خانه‌ها و زورخانه‌ها انجام می‌دادند و گلریزان کردن برای بار افتادگان بر زمین، از جمله رسومی است که هنوز هم در این شب‌ها، از آن روزگاران، به روزگار ما رسیده است.»

بازیگران و کارگردانان سینمای ما از برخی کشورهایی که با فیلم‌های تاریخ اسلام پول در می‌آورند برترند
ایران در دیگر یادداشت صفحه آخر و ذیل عنوان «زمان ورود به سینمای تاریخ اسلام» به پتانسیل گسترده سینمای کشور برای ساخت و عرضه آثار هنری با موضوع تاریخی- دینی اشاره کرده و از هنرمندان و سرمایه گزاران خواسته تا همچون سینمای چین جهانی شده و به سودآوری دست یابند.
یزدان سلحشور در این یادداشت نوشته است:
«قبلاً هم گفته‌ام، حالا هم می‌گویم و اگر خدا بخواهد بعدها هم خواهم گفت! یکی از راه‌های مهم بدل شدن سینمای ما به صنعت، ساختن آثاری درباره تاریخ اسلام است یعنی آثاری که از ما توقع دارند که به عنوان کشوری که تأثیرگذارترین کشور بر رشد فرهنگ و هنر اسلامی‌ست، بسازیم و از طرف دیگر، آن قدر بازار بین‌المللی مهیایی دارد که اگر برنامه‌ریزی مدونی داشته باشیم یادآور ضرب‌المثل «هلو برو تو گلوست!» کشورهایی دارند با فیلم‌های تاریخ اسلام پول در می‌آورند که نه بازیگران‌شان در حد بازیگران ما هستند نه کارگردانان‌شان فرق دکوپاژ و دیزاین خانه‌شان را می‌دانند نه نویسندگان‌شان از ۲۰۰ سال قبل به این طرف،دیالوگ‌نویسی‌شان جلو آمده! فکر نکنید حکایت لاف در غربت است، واقعیت را عرض می‌کنم. سینمای ما همه چیزش، مهیای ورود همه‌جانبه به این حوزه است فقط اراده جمعی می‌خواهد و این اراده جمعی باید با برنامه‌ریزی لااقل بیست‌ساله همراه باشد اگر چنین برنامه‌ریزی‌ای صورت گیرد دیگر نباید نگران هزینه‌های ساخت چنین آثاری باشیم چون اول به بازار فروش‌اش فکر کرده‌ایم. احمد رضا درویش کارگردان «رستاخیز» در این باره گفته: «سینمای ایران در حال حاضر در شرایطی به سر می‌برد که ممکن است در مقابل رسانه‌های دیگر و تکنولوژی‌های روز میدان را واگذار کند و تسلیم شود و حال باید به این خواب آشفته و طولانی سینما تلنگر بزنیم.»
به نظرم نباید نگران این باشیم که فیلم‌های تاریخ اسلامی مثل «رستاخیز» در بازار محدود داخل کشور، می‌تواند هزینه‌های ۱۲ تا ۱۳ میلیون دلاری‌اش را تأمین کند یا نه، یک بازاریابی خوب، چه در اکران اروپا و امریکای شمالی و چه در خاورمیانه، این هزینه ساخت را نه تنها برمی‌گرداند که با ورود به بازار ویدئویی این کشورها، می‌تواند واقعاً سودآور باشد. یادمان نرود که چینی‌ها همین مسیر را با آثار تاریخی ۵ تا ۱۵ دلاری‌شان رفتند و حالا به یکی از رقبای کشورهای غربی، در اروپا و امریکا بدل شده‌اند.»

دیگر عناوین منتشر شده در روزنامه امروز، از این قرار است:
آیت‌الله دری نجف‌آبادی: مجلس خبرگان در امور کشور دخالت مستقیم و رسمی ندارد
ناطق نوری در حرم امام خمینی(ره): عامل ذلت و عزت ملت‌ها خودشان هستند
رئیس مجلس در دیدار معاون حقوقی رئیس جمهوری: رویکرد غلط دولت قبل، گارد گرفتن مقابل قانون بود
سلام ۹ زن کارتن خواب به زندگی؛ با تلاش جمعیت «طلوع بی نشان ها» نخستین مرکز نگهداری از زنان کارتن خواب در تهران راه اندازی شد
جبهه جدید حکمتیار مقابل طالبان
حمله به شیعیان نمازگزار در صنعا
حمله مرگبار «الشباب» به کارگران معدن کنیا
مرگ ۴۵ تروریست داعشی بر اثر مسمومیت غذایی (افطار) در موصل
راهبرد خاورمیانه‌ای کاخ سفید در ۱۸ ماه آتی اعلام شد: داعش و سوریه، محور دیپلماسی نظامی امریکا
برپایی مراسم روز جهانی قدس در القطیف عربستان
یادداشت «مصر در برزخ ثبات و ناآرامی»
یادداشت «کوه یخ داعش در کمین روسیه»/منبع: Moscow Times ترجمه و تلخیص: جیران عزیزی

عکاسی کشیش های اکوادوری از پاپ فرانسیس

جشن تولد رهبر معنوی تبتی ها

نگاره