سید هادی طباطبایی: آرش نراقی مفاهیمی را برساخته است. “سنت گرایی انتقادی” را طرح کرده و بر اساس آن، گفتگویی معقول میان دینداران و منتقدان را طلب می­کند. از “روایت رؤیا”، “معضله هرمنوتیکی”، “صدق در کلام باری” سخن می­گوید تا مواجهه با وحی را روشمند کرده و از خُرده­های ناروا بر آن مانع شود. “سطوح مختلف اخلاق” را در نظر می­آوَرَد تا احکام نامقبول گذشتگان به نام دین بر جامعه حاکم نشوند و رغبت دینی را نستانند. “مدارا و مدنیت” را پیش می­کشد، از “حقِ نا حق بودن” سخن می­گوید، “رواداری” را برساخته و بدان توصیه می­کند تا منش دینی در جامعه کنونی را مقبول و معقول کند. وی از حقوق مغفول مانده­ی طایفه‌­ای سخن می­گوید که گاه مورد خشم و غضب قرار گرفته­اند و به نام دین از حقوق انسانی خود باز مانده­اند. منظومه­ی نراقی می­تواند به کار ما آید، شاید گرهی از کار بگشاید؛ شاید مرام نیکِ دینی را به تصویر کشد و از آن دستگیری کند.