به همت روزگار نو؛ ترجمه «کانت و مسئله متافیزیک» هایدگر منتشر شد/ هستی و زمان ۲

تفسیر هایدگر از کانت، درخشان و بسیار بحث‌برانگیز است و تنگناهای کانت‌پژوهی متعارف را از هم دریده است. متفکری اصیل همیشه در حال گفتگو با فلاسفه مهم قبلی است.

اما مواجهه هایدگر با کانت، انقلابی است. او کانت را نه فیلسوفی معرفت‌شناس که سردمدار ایدهٔ دسترس‌ناپذیربودن خود چیزها باشد، بلکه اندیشمندی به دنبال شالوده‌گذاری متافیزیک و بنیانی استوار برای متافیزیک یعنی قوام هستی هستندگان قلمداد می‌کند که نهایتاً مسیری به جز تحلیل پدیدارشناسانه دازاین پیشاروی او نیست.

به نظر هایدگر، کانت، بر خلاف انتظار ما، دور از پیشفرض‌های قرون وسطی نیست. نحوهٔ مواجههٔ اثبات‌گرایانهٔ نوکانتی‌ها با فلسفهٔ او هم به‌طور کلی صورت مسئله را از دست داده است.

بنابراین نقطهٔ تأکید او بر مفاهیمی از قبیل «استعلا» و «قوهٔ تخیل»، او را به اینجا راهبری می‌کند که «زمان» ساختار سوژه‌مندی انسان، یعنی خوداندریافت را برمی‌سازد.

از این رو در شالوده‌گذاری متافیزیک، شالودهٔ آغازین، قوهٔ تخیل استعلایی است. خود قوهٔ تخیل استعلایی به عنوان ریشه فهم و شهود، بر اساس زمان آغازین استوار شده است.

بنابراین به جای تأکید بر تجربه باید بر ساختارهای انتولوژیک دازاین تأکید کرد، البته هایدگر از تفاوت تفسیر خود با نوکانتی‌ها به‌خوبی آگاه است و آن را در مناظره با کاسیرر بیان کرده است.

فهرست این اثر عبارت است از:

مقدمه مترجم فارسی

پیشگفتار چاپ چهارم

پیشگفتار چاپ نخست

پیشگفتار چاپ دوم

یادداشت‌های مقدماتی بر چاپ سوم

پیشگفتار ناشر آلمانی

درآمد: درون مایه این پژوهش و ساختار آن

بخش نخست: شالوده گذاری متافیزیک در نخستین نشانه

بخش دوم: شالوده گذاری متافیزیک در عرصه متحقق شدن

بخش سوم: شالوده گذاری متافیزیک در آغازین بودن آن

بخش چهارم: شالوده گذاری متافیزیک در از سرگیری

ضمیمه

یادداشت‌هایی پیرامون کتاب درباره کانت

ارنست کاسیرر: فلسفه صورتهای سمبلیک بخش ۲: تفکر اسطوره‌ای، برلین ۱۹۲۵

سخنرانی‌های داووس نقد خرد ناب کانت و وظیفه شالوده گذاری متافیزیک

مناظره داووس بین ارنست کاسیرر و مارتین هایدگر

درباره نقد اودبرشت و کاسیرر بر کتاب درباره کانت

درباره تاریخچه این کرسی فلسفی از سال ۱۸۶۶

منابع بخش ضمیمه

واژه نامه

نمایه

در بخشی از مقدمه مترجم این اثر در معرفی آن آمده است: کتاب پیش رو، جلد سوم از مجموعه آثار هایدگر، منتشرشده در سال ۱۹۲۹ است و اثری برجسته در دورهٔ نخست تفکر هایدگر به شمار می‌آید.

بسیاری از مفسرین، آن را قسمتی مهم از بخش دوم «هستی و زمان» می‌دانند که هرگز با عنوان هستی و زمان ۲ نگاشته نشد.

آن طور که در فقرهٔ هشتم هستی و زمان می‌خوانیم، تفکرات سه شخصیت فلسفهٔ غرب «دکارت»، «ارسطو» و «کانت»، نقشی اصلی در این‌بخش نگاشته‌نشده ایفا می‌کنند.

در این میانه، گام نخست، «آموزهٔ کانت دربارهٔ شاکله‌مندی و زمان به‌مثابه مرحلهٔ مقدماتی بسامسئله زمان‌مندی» بوده است. موضوع کتاب کانت و مسئله متافیزیک هم همین است. از این رو، این کتاب پیوندی تنگاتنگ با هستی و زمان دارد.

همان طور که در هستی و زمان هم می‌بینیم، هایدگر همواره دغدغه یادآوری گذشته و گفت‌وگو با آن را دارد. هرگز نمی‌توان اثر او را با نوعی کانت پژوهی متعارف تلقی کرد.

بلکه براساس طرحی که از تاریخ مندی انسان دارد، معتقد است برخی از افکار و عملکرد گذشتگان، از طریق متافیزیک، بر افکار و اعمال امروز ما تأثیر شایان توجهی داشته‌اند.

گفت وگو با کانت یا ساخت شکنی تفکر او به معنای مواجهه اهداف فکری، هایدگر با یکی از تأثیرگذارترین فلاسفه غرب و سنجش میزان تحقق یافتن عملی فکری هایدگر است. این همان چیزی است که از آن، تحت عنوان خشونت تفسیر خود از آن یاد می‌کند.

کتاب کانت و مسئله متافیزیک نوشته مارتین هایدگر با ترجمه مهدی نصر به همت انتشارات مؤسسه فرهنگی هنری پگاه روزگار نو در ۴۰۸ صفحه به بهای ۷۷ هزار تومان منتشر شد.