آقای امام جمعه، بدحجابی و درس آیت‌الله
غلامرضا بنی‌اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی با عنوان «آقای امام جمعه، بدحجابی و درس آیت‌الله» که در اختیار ما قرار داده است، به بهانه‌ی اظهارنظر اخیر امام جمعه‌ی اصفهان نوشت:
خشت از دیوار کوتاه رسانه‌ها برداشتن، راحت‌ترین و بی‌هزینه‌ترین کار است. حضرات سخنی می‌گویند و چون واکنش‌ها را می‌بینند، زبان به تکذیب می‌گشایند و رسانه‌ها را به برداشت غلط و تقطیع و… متهم می‌کنند! از این موارد بسیار داریم.
از قدیم هم داشتیم. ما رسانه‌نگاران هم به همین که آقایان گفته‌ها را اصلاح کنند راضی هستیم ولو از حساب اعتباری ما برداشت شود.
این را بگذارید به حساب قبل التحریر نه به حساب شخصی خاص تا به ماجرایی بپردازیم که این روزها بازتاب گسترده‌ای داشت.
اول سخنی که به نقل از امام جمعه اصفهان منتشر شد که «باید فضای جامعه را برای این عده که تعداد آنها هم کم است ناامن کرد و نباید اجازه داد به راحتی در خیابان‌ها و پارک‌ها هنجارشکنی کنند»، اما به گواهی خبر منتشر شده در روزنامه خراسان، دفتر آیت‌ا… طباطبایی‌نژاد با ارائه توضیح، اعلام کرد که «از صحبت‌های آیت‌ا… طباطبایی‌نژاد برداشت غلطی شده و همین امر باعث ایجاد ذهنیت ناصواب برخی از رسانه‌ها شد تا با تقطیع صحبت‌های مذکور، دروغ‌پردازی و القای مطالب خودساخته، افکار عمومی را از موضوعات و مشکلات اصلی کشور منحرف نمایند».
می‌پذیریم اما چرا حضرات به صراحت و دقت سخن نمی‌گویند که امکان سوء تعبیر و برداشت متفاوت از میان برود؟ چرا همین اصلاح و تبیینی که بعد می‌کنند را در همان سخن به کار نمی‌گیرند که بعد خشت از دیوار کوتاه رسانه‌ها برندارند که آنان درست منتقل نکرده اند؟!
حضرات خطیب بهتر از هرکس اثرگذاری کلمات را می‌دانند پس توقع است چنان سخن کنند که افراد مغرض هم نتوانند “جور دیگری برداشت کنند” چه رسد به رسانه‌ها و آحاد جامعه. اصلا خوب نیست سخنی گفته شود که ما به ازاهایی جز رعایت قانون داشته باشد.
بگذریم، این بار هم می‌گذاریم به حساب رسانه‌ها و ان‌شاءالله حضرات چنین سخن و حتی نیتی نداشته‌اند.
کاش در تکذیب‌ها و اصلاحیه‌ها حضرات و دفترها مستند سخن کنند چنان که امام جمعه محترم بجنورد انجام داد.
وقتی متوجه سوءبرداشت سخنان خود شدند و به تصریح توضیح دادند و ذهنیت‌های پیش آمده را هم اصلاح کردند به این سخن صریح که؛ اعتقاد دارم باورها به زور اصلاح نمی‌شوند و اصلاح باورها نیازمند کار فرهنگی است و لذا با برخورد فیزیکی به هیچ عنوان موافق نبوده و نیستم.
اصل نگاه ایشان در باره نحوه مواجهه با ناهنجاری بدحجابی هم سخن آیت الله یعقوبی این است که؛ “نباید با بدحجاب ها برخورد فیزیکی کرد بلکه خانم‌های محجبه باید با حضور خود میدان را از آن ها بگیرند و با اخلاق حسنه آنها را دعوت به معروف کنند.”
این بسیار متفاوت است از آنچه از ایشان نقل شده بود. خدا کند ناقلان همواره به انصاف رفتار کنند و دقیق سخنان را منتقل کنند و بدانند هر کلمه در جای خود معنایی خاص می‌تواند داشته باشد.
آقای امام جمعه، به گواهی خبری که سایت انتخاب به نقل از روزنامه خراسان نقل کرده است، به خوبی موضع خود را تبیین کرده است.
باز هم بگذریم اما این روز ها که سخنانی از این دست می خواندم یاد ماجرایی افتادم که می گویند: در زمان یکی از دولت ها، رئیس جمهور، گفته نصف شب، زنگ تلفن قرمز – که مخصوص کارهای مهم است و تعدادی اندک آن شماره را دارند – به صدا درآمد.
تا گوشی را بردارم، هزار فکر کردم. صحبت که کردم، دیدم استادم، یکی از مراجع عالیقدر تقلید مقیم قم، پشت خط است است.
فرمودند به من خبر رسیده که دقایقی پیش در خیابان فلان تهران، ماموران زنی را زده اند و برده اند. پیگیری کنید.
گفتم چشم و همان لحظه وزیر کشور را مامور پیگیری کردم و او هم بعد از پیگیری گفت: چیزی نبوده، بچه ها یکی از زنان خیابانی را دستگیر کرده‌اند و در این میان مقداری هم برخورد کرده اند!
خیالم راحت شد و خدمت حضرت آیت‌الله تماس گرفتم و با خاطر جمعی عرض کردم: چیزی نبوده آقا! یک خانم مورددار بوده که بچه ها حین دستگیری حالا مقداری هم برخورد کرده اند.
خیالتان راحت… کلامم تمام نشده بود که آیت‌الله نهیب زدند که: تو را گذاشته اند که جلوی ظلم به همین افراد را بگیری. زنان بی مشکل که این ساعت در خانه‌اند! بر خود لرزیدم که استاد تا کجا را می بیند و ما کجای ماجرائیم.
بله، متولیان امر باید از ضعیف‌ترین‌ها حمایت کنند و الّا کسانی که جرمی ندارند و هنجاری نمی‌شکنند که کارشان هم به مسئولان نمی‌افتد.
توقعی که می توان از علما و ائمه جمعه داشت، ترغیب متولیان امر و آحاد جامعه به رعایت “مُر قانون” است. توقع این است که نابهنجاری‌های اخلاقی را با دعوت به خیر و امر به معروف، اصلاح کنند.
اما آیا با این نگاه و سخنان- که البته تکذیب شده‌اش می‌انگاریم – می‌توان اوضاع را به صلاح آورد؟ دردهای فرهنگی را فقط درمان فرهنگی باید.
