اجتماعِ پرشور فاطمی

ماجرا از یک سخنرانی آغاز شد. سال ۱۳۷۹ سیدمحمدحسین فضل‌الله در شهادتِ حضرتِ زهرا (س) اشکال کرد. در خطبه‌های نماز جمعه لبنان ماجرای ضرب و جرح و شهادت حضرت را با پرسش مواجه کرد. گفت که مردم از شخصیت حضرت زهرا (س) غافل شده و به مسأله شکستنِ پهلو مشغول شده‌اند. او سپس عقل خود را به میان آورده و گفته بود که بیایید کمی فکر کنیم اگر به حضرت زهرا (س) حمله کردند، نقش امام علی (ع) چه بود؟ امام علی ترسو بود؟ شما همگی ازدواج کردید، اگر بر فرض کسی به همسرتان حمله کرد تا او را بکشد یا آسیب برساند، سر جایت می‌نشینی و می‌گویی لا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم؟ یا از همسرت دفاع می‌کنی؟ اگر دفاع نکنی مردم در مورد تو چه می‌گویند؟ آیا این معقول است؟

سید ِ لبنان سخنانی گفت که از یک مرجع شیعی بعید می‌نمود. غیرت را در فریاد کشیدن و بر سرِ ستیز بر آمدن تفسیر کرده بود. تصور کرده بود هر آن‌که غیرت عظیم‌تری دارد، لابد فریاد بلندتری هم سر می‌دهد. شگفتا که امر نبوی را بر سکوت علی در نظر نیاورده بود. روایاتی که نشان می‌داد پیامبر(ص) توصیه کرده بود تا علی(ع) غیرت بورزد و دم فرو بندد و مانع از تفرقه‌ی امت شود را ندیده بود. و مگر قدرتِ علی را به قدرت ِبازو باید تفسیر کرد؟ مگر قدرتِ جبرئیل را از مطبخ می‌باید جست؟

قدرتِ جبرئیل از مطبخ نبود   بود از دیدارِ خلاّقِ وجود

همچنین این قُوّتِ ابدالِ حق    هم ز حق دان، نه از طعام و از طبَق

قدرتِ علوی و غیرتِ علی در فریاد برآوردن و شمشیر کشیدن و بر سر نامردمان فرو آوردن نبود. که این امری سهل است و از همگان میسور. قدرت و غیرت آن بود که بر پیمان بر نبیّ مُکرّم(ص) بماند و پای بر نفس خود نهد و در آن هنگامه‌ی جفا، غیرت بورزد و وحدتِ مسلمین در نظر آورد و زبان در کام کشد.

سخنان فضل الله پاسخ‌هایی مکتوب هم یافت. اما این اشکالِ یک مرجع دینی باید به تجمعی پاسخ می‌یافت. آیت‌الله جواد تبریزی دسته عزاداری در قم به راه انداخت و خواست که در شهادت حضرت (س) دسته‌ی عزای فاطمی برقرار گردد. حضرات صافی گلپایگانی، وحید خراسانی و فاضل لنکرانی هم از ایشان تبعیت کردند.

حالا بیست سال است که این تجمع پرشور برگزار می‌شود. تجمعی که در یک راهپیمایی کوتاه برگزار می‌گردد اما می‌تواند غیرت دینی را به نمایش گذارَد. غیرتی که لزوما در فریاد زدن و به مبارزه طلبیدن و در پی انتقام برآمدن معنا نمی‌شود. گاه سکوت پیشه کردن، کوتاه قدم زدن هم می‌تواند نمایانگر غیرت دینی باشد. همان کاری که حضرات صافی گلپایگانی و وحید خراسانی با آن تنِ نحیف خود هم به انجام می‌رسانند.