از استخر فرح تا دست بوسی فرح

وقتی معجزه هزاره سوم در آن شب تبلیغات انتخاباتی در صدا و سیما علیه مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری تهمت و افترا بست و به قول خودش افشاگری نمود و یا بعدها حامیان همین جریان، به دروغ و از سر کینه توزی «استخر فرح» را به هاشمی نسبت دادند، بسیاری از مخالفان هاشمی از شدت شادی در پوست خود نمی‌گنجیدند و یا حداقل در مقابل این ظلم‌های آشکار سکوت اختیار کردند و هرگز فکر نمی‌کردند که روزی خودشان نیز از سوی سرکرده همین جریان به همان تهمت‌ها و افتراها گرفتار شده و متهم به «دست بوسی فرح» خواهند شد.

و البته تقدیر الهی همین است و هیچ جای تعجب و فرار ندارد. وقتی در مقابل ظلم، سکوت و رضایت باشد حتماً آتش ظلم دامنگیر همه شده و تر و خشک را با هم خواهد سوزاند. علاوه حدیث داریم؛ هر کسی، مؤمنی را به ناحق سرزنش و توبیخ کند از دنیا نمی‌رود مگر این که به همان مورد به گونه واقعی گرفتار می‌شود که شاید ننگ «دست بوسی مادر چاوز» از همین باب باشد.

این پدیده نو ظهور وقتی در سال 84 وارد عرصه انتخاباتی شد از همان اول رفتار و کردارهای فریبکارانه‌اش از هیکل و قیافه‌اش موج می‌زد، اما خیلی‌ها نتوانستند یا نخواستند این واقعیت و حقیقت را ببینند و او نیز از این فرصت بهره گرفت و سر همه کلاه گذاشت؛ هم سر حامیان پروپا قرص اش کلاه گذاشت و هم سر مخالفانش. هر دو طرف سادگی کردند و از وی بازی خوردند و گرفتار تله و حصر شدند؛ لیکن حصر مخالفانش حصر فیزیکی و هُلُفدونی شد که بلاخره با همه شکنندگی و سختی‌ها پایانی دارد، اما حصر حامیانش، حصر فکری، حصر نظری و فرهنگی شد که هنوزهم آن‌ها را گرفتار خود ساخته است.

بنابراین، کلاهی که وی سر حامیانش گذاشت به مراتب گشادتر از کلاه مخالفان بود به طوری که تمام بالا تنه آنها را پوشش داد و دیگر فضای خارج از خود را نتوانستند و نمی‌توانند ببینند. چنانکه خود این فرد هم ناخواسته گرفتار ده‌ها حصر دیگر از نوع رذائل اخلاقی مانند: خود شیفتگی، توهم، تکبر، دروغگویی و مردم فریبی گردید و صد البته که همه اینها را قبلاً داشت، اما در این مرحله وسیع‌تر و عمیق‌تر شد که همه این موارد را می‌توان در ادامه همان تقدیر الهی دانست؛ وقتی مخالفان سیاسی‌ات را به جرم اختلاف نظر حصر می‌کنی، یقین بدان که خودت هم گرفتار حصرهای به مراتب بدتر از آن خواهی شد! چاه مکن بهر کسی، اول خودت، دوم کسی. «مَن عَیرَ بِشَیءٍ بُلِی بِهِ» البته بدترین حصرها آن حصری است که آدم در اثر توهم، غرور و انحصار طلبی با دست خود گرفتارش شود که به آن می‌توان «خود محصوری» نام نهاد.

در این میان تنها شخصیتی که از این جریان بازی نخورد و در مقابل ریاکاری‌ها و رفتار و کردارهای غیر متعارف وی به تنهایی ایستاد و هزینه داد، هاشمی رفسنجانی بود؛ به همان نحوی که شهید مدرس یک تنه در برابر رضاخان ایستاد. برای همین نتوانستند به حصرش بیاندازند و در تخریبش راه دیگری برگزیدند.

البته موضع گیری‌های رهبر معظم انقلاب نیز نسبت به وی و جریان وابسته، کاملاً جنبهٔ اصلاحی، کنترلی و خیر خواهی داشت و معلولا تعریف و تمجیدهای رهبری نسبت به رئیس جمهورها، بر جایگاه حقوقی آنها ناظر است و به اشخاص بر نمی‌گردد.

اخیراً در چند مرحله رهبر معظم انقلاب به تشکیل دولت جوان و مدیریت‌های جوانان حزب الهی تاکید کردند که بسیار نکته حیاتی و سرنوشت ساز است و باید مورد عنایت جدی قرار بگیرد، اما در مرحله عمل، مسئولین، مدیران، دست اندرکاران انتخاباتی و به خصوص شورای محترم نگهبان، بایستی چهار چشمی مواظبت کرده و به وظایف قانونی خود درست عمل کنند تا خدای ناکرده به بهانه جوانگرایی دوباره گرفتار یک معجزه هزاره سوم دیگر نشویم؛ با توجه به این که در آستانه انتخابات 1400 هستیم و بازار ریش، تسبیح، یقه آخوندی، چفیه، پلاک و پیشانی بند و تکرارحرف های به ظاهر قشنگ و شعارهای ارزشی و انقلابی هم به شدت رواج یافته است! اهمیت موضوع را دو چندان می‌کند.

در چهل و سه سالگی نظام جمهوری اسلامی نباید دوباره گرفتار «آزمون و خطا» بشویم. باید از اختلافات جناحی که اغلب از قدرت طلبی، انحصار گری، تنگ نظری و هواهای نفسانی نشأت می‌گیرد اجتناب کنیم؛ اگر از گذشته‌ها عبرت نگیریم و با رقبای سیاسی و انقلابی خود با سعه صدرمواجه نشویم و همچنان به جنگ‌های زرگری ادامه دهیم، این پیامدهای ناگوار گریبان خودمان را هم خواهد گرفت و هرگز حصر فقط به حصررقیب و حصر فیزیکی و هلفدونی اختصاص نخواهد داشت و حصرهای رنگارنگ دیگری ظهور خواهند کرد و در نهایت بدانیم که از استخر فرح تا دست بوسی فرح چندان راهی نیست.