آرامشی پس از طوفان

تمثال آیت‌الله سید محمد رضا گلپایگانی است. در آرامش و سکونی نشسته و به عبادت مشغول است. رنجِ عالم را به این تعبّد از دل می زداید. نقل است که سید علی آقا قاضی گفته بود: تمام رنج ما در دنیا، تنها پیش از تکبر نماز است. پس از آن، هیچ غمی بر دلمان نمی ماند. در این تصویر نیز به نظر می رسد که آیت‌الله گلپایگانی کمتر غمی بر دل دارد.

او اما در مواقع بسیاری با رنجهایی مواجه بود. برخی مخالفان داشت که گاه و بی گاه علیه او اعتراض می­کردند. یکی از منتقدانِ وی، شیخ نعمت الله صالحی نجف آبادی بود. او کتاب شهید جاوید را نوشت و حساسیت‌هایی را برانگیخت. صالحی نجف آبادی که با اعتراض‌های بسیاری مواجه شد، از مرحوم گلپایگانی هم گلایه داشت. گلپایگانی خواندن کتاب شهید جاوید را حرام اعلام کرده بود.[1] صالحی نجف‌آبادی مدعی بود که هیچ‌کدام از مراجع قم کتاب را نخواندند. قبل از چاپ نخواندند و بعد از چاپ هم نخواندند، اما بر اساس یک سری شنیده­ها، آن را تحریم کردند.[2] با وجود این ادعا، اما مرحوم گلپایگانی گفته بود که: صالحی نجف‌آبادی چند سال قبل این کتاب را نزد من آورد و اجازه چاپ خواست. من با دقت خواندم، دیدم صلاح نیست و اجازه ندادم. ولی ناگهان دیدم چاپ کرده. گلپایگانی گفته بود که: متأسفم که وقتی صالحی کتاب را آورد چرا با عصا بر سر او نکوفتم![3]

در بحبوحه فعالیت‌های انقلابی هم آیت‌الله گلپایگانی بارها مورد اعتراض قرار گرفت. فشارها بر آیت‌الله به گونه­ای بوده که گفته می­شود در یکی از تجمعات در بیت ایشان، وی طوری سخن می­گفته که تمام بدنش می­لرزیده است. سید مهدی-فرزند ایشان- فریاد می­زند که بس است دیگر، الآن آیت­الله سکته می­کند.[4]

سید محمد خامنه­ای هم یکی از منتقدان منش سیاسی آیت‌الله گلپایگانی بود. او در خاطرات خود می­گوید: من درباره اقدامات دولت علیه حوزه و امام خمینی و اوضاع سیاسی مملکت با آیت‌الله گلپایگانی صحبت کردم و به وضعیت موجود و سکوت بعضی از مراجع اعتراض داشتم. آقای گلپایگانی هم جواب می‌داد و نصیحت می‌کرد. من از روی احساس حرف می‌زدم و از مراجع انتقاد می‌نمودم و از دین و حوزه و روحانیت دفاع می‌کردم. آن قدر گرم شده بودم که فکر می‌کنم نمی‌توانستم جلوی خودم را در آن لحظه بگیرم و ایشان هم چند بار کوتاه و تند جواب داد.[5]

آیت‌الله گلپایگانی این گونه تندروی‌ها را هم دیده است و به نماز پناه می­برد. استعینوا بالصبر و الصلوه. شاید ایشان هم تمام غم دنیایش، پیش از اقامه­ نماز باشد. با نماز آرامشی می­گیرد. آرامشی پس از طوفان.

 

ارجاعات:

[1] زندگینامه آیت­الله العظمی گلپایگانی، صص 120-121، 408

[2] شوکران اندیشه، ص 250

[3] شوکران اندیشه، ص 250

[4] جریانها و سازمانهای مذهبی و سیاسی ایران، ص  253

[5] خاطرات آیت الله سید محمد خامنه‌ای، صص162-163

مطالب مرتبط
درج دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.