آرامشی پس از طوفان

او اما در مواقع بسیاری با رنجهایی مواجه بود. برخی مخالفان داشت که گاه و بی گاه علیه او اعتراض می­کردند. یکی از منتقدانِ وی، شیخ نعمت الله صالحی نجف آبادی بود. او کتاب شهید جاوید را نوشت و حساسیت‌هایی را برانگیخت. صالحی نجف آبادی که با اعتراض‌های بسیاری مواجه شد، از مرحوم گلپایگانی هم گلایه داشت. گلپایگانی خواندن کتاب شهید جاوید را حرام اعلام کرده بود.[1] صالحی نجف‌آبادی مدعی بود که هیچ‌کدام از مراجع قم کتاب را نخواندند. قبل از چاپ نخواندند و بعد از چاپ هم نخواندند، اما بر اساس یک سری شنیده­ها، آن را تحریم کردند.[2] با وجود این ادعا، اما مرحوم گلپایگانی گفته بود که: صالحی نجف‌آبادی چند سال قبل این کتاب را نزد من آورد و اجازه چاپ خواست. من با دقت خواندم، دیدم صلاح نیست و اجازه ندادم. ولی ناگهان دیدم چاپ کرده. گلپایگانی گفته بود که: متأسفم که وقتی صالحی کتاب را آورد چرا با عصا بر سر او نکوفتم![3]

در بحبوحه فعالیت‌های انقلابی هم آیت‌الله گلپایگانی بارها مورد اعتراض قرار گرفت. فشارها بر آیت‌الله به گونه­ای بوده که گفته می­شود در یکی از تجمعات در بیت ایشان، وی طوری سخن می­گفته که تمام بدنش می­لرزیده است. سید مهدی-فرزند ایشان- فریاد می­زند که بس است دیگر، الآن آیت­الله سکته می­کند.[4]

سید محمد خامنه­ای هم یکی از منتقدان منش سیاسی آیت‌الله گلپایگانی بود. او در خاطرات خود می­گوید: من درباره اقدامات دولت علیه حوزه و امام خمینی و اوضاع سیاسی مملکت با آیت‌الله گلپایگانی صحبت کردم و به وضعیت موجود و سکوت بعضی از مراجع اعتراض داشتم. آقای گلپایگانی هم جواب می‌داد و نصیحت می‌کرد. من از روی احساس حرف می‌زدم و از مراجع انتقاد می‌نمودم و از دین و حوزه و روحانیت دفاع می‌کردم. آن قدر گرم شده بودم که فکر می‌کنم نمی‌توانستم جلوی خودم را در آن لحظه بگیرم و ایشان هم چند بار کوتاه و تند جواب داد.[5]

آیت‌الله گلپایگانی این گونه تندروی‌ها را هم دیده است و به نماز پناه می­برد. استعینوا بالصبر و الصلوه. شاید ایشان هم تمام غم دنیایش، پیش از اقامه­ نماز باشد. با نماز آرامشی می­گیرد. آرامشی پس از طوفان.

ارجاعات:

[1] زندگینامه آیت­الله العظمی گلپایگانی، صص 120-121، 408

[2] شوکران اندیشه، ص 250

[3] شوکران اندیشه، ص 250

[4] جریانها و سازمانهای مذهبی و سیاسی ایران، ص  253

[5] خاطرات آیت الله سید محمد خامنه‌ای، صص162-163