تَبَرُّک

هر چقدر هم که از این عمل تحذیر دهند، افاقه نمی­کند. هر چقدر هم از درِ پرده پوشی سخن گویند، گویی فایدتی نمی­رساند. سید علی قاضی که مقام استادیِ بهجت را داشت، بارها شاگردانش را از بروز کرامات پرهیز می­داد. می­دانست که سمّ مهلکی است در میان مردمان. بر سید هاشم حداد که ناپرهیزی کرده و دست در آتش برده و آهنِ گداخته­ای را برداشته بود، تشر زده و او را توبیخ کرده بود. محمد تقی بهجت هم می­دانست که نباید چنین کند.

بهجت، زمانی به سید امین -نوه­ی آیت الله خویی- گفته بود که به جدتان سلام برسانید و بگویید نجف را ترک کنند و تا دو سال به آنجا باز نگردند. سید امین گفته بود که جدّم به نجف آمده تا در آنجا بماند و همانجا از دنیا برود و به این حرفها گوش نمی­دهد. محمد تقی گفته بود به ایشان بگویید شاید برخی از دوستان خوابی دیده باشند. سید امین باز هم مخالفت کرده و گفت از این خوابها برای جدِّ ما زیاد می­بینند و آیت­الله خویی پا قرص است که در نجف بماند. سید امین پیشنهاد داد که تنها یک راه دارد و آن هم این است که بگویییم برای آقای بهجت مکاشفه­ای شده و پیشنهاد ایشان این است که در نجف نمانید. آقا محمد تقی اما ابا کرد. گفت ابدا اسمی از من یا مکاشفه نبرید و اینطور حرفها را نزنید. سید امین پیام را بدون ذکر نام و سر بسته به آیت­الله خویی رساند. خویی اعتنایی نکرد و در نجف ماند. پس از آن ماجرای انتفاضه عراق رخ داد و ابوالقاسم خویی مرارتهای بسیاری کشید.[1]

حالا در این تصویر، جماعتی به پشتوانه همین کرامات و مکاشفات است که می­کوشند دستی به آیت الله برسانند. کراماتی که آیت­الله از بیانِ آن پرهیز می­کرد. اما چه می­توان کرد؟ مردمان هم می­خواهند که نمادی از آن امرِ بی صورت را ببینند، او را در آغوش کشند، تبرکی به او بجویند. آنها هم بشرند. نیازی به آغوش کشیدنِ محبوبشان دارند.

[1] نقل از گفتگو با شیخ علی بهجت. موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران