تلاش برای نجات دین از چنگال کرونا؛ مناسک مذهبی تعطیل، سینما فعال!

رویکرد یک بام و دو هوای ایالت کالیفرنیا در وضع محدودیت‌های کرونایی موجبات خشم دیوان عالی ایالات متحدهٔ امریکا را فراهم آورده است. این ایالت تمام تجمعات مذهبی را ممنوع اعلام کرده و همچنان با درخواست مکرر «دادگاه استیناف حوزهٔ نهم» مبنی بر تجدیدنظر در محدودیت‌های مذهبی مخالفت می‌ورزد، در حالی که صنعت‌های سودآورتر مثل هالیوود اجازه دارند آزادانه و فارغ از محدودیت به فعالیت‌های خود ادامه دهند.

هالیوود اجازه دارد حضّار را در استودیو جمع کند یا مسابقهٔ آوازخوانی برگزار کند، در حالی که حتی یک نفر هم حق ندارد پای خود را در کلیساها، کنیسه‌ها و مساجد بگذارد.

شاید بسیاری از امریکایی‌های متدیّن نتوانستند مثل قضات قضیه را تحلیل حقوقی کنند، اما تلخی محدودیت‌های کرونایی برای آنها نیز به همان شدت واقعی است. کسانی که عادت کرده‌اند در اماکن عبادی تجدید قوا کنند، از دیگر متدیّنان دور افتادند و از طرف دیگر، روحاً نیز از ارتباطات بی‌همانندی که تجمعات مذهبی امکان‌پذیر می‌سازد محروم شدند. درِ کازینوها و مشروب‌فروشی‌ها باز بود، اما کلیساروها باید در خانه می‌نشستند.

کووید 19 عموماً به ضرر ادیان سازمان‌یافته عمل کرده، ولیکن تنها حسنی که داشته این بوده که هم‌اکنون دیوان عالی به دین جایگاه حقوقی قوی‌تری نسبت به سال گذشته بخشیده است. در واقع، همه‌گیری کرونا برای حوزهٔ آزادی مذهبی حکم یک نعمت را داشته است.

جدیدترین مورد محدودیت‌های مذهبی در کالیفرنیا مربوط به دستوری است که به موجب آن برگزاری تجمعات مذهبی در منازل شخصی به حداکثر سه خانواده محدود شد. اما کالیفرنیا نمی‌تواند ثابت کند که برگزاری مراسم عبادی در خانه خطرناک‌تر از جمع شدن در آرایشگاه‌ها یا سوئیت‌های شخصی در رویدادهای ورزشی است که در آنها بیش از سه خانواده اجازهٔ تجمع دارند.

در واقع جلوگیری از انتشار ویروس و کاهش شمار مرگ و میرها در جامعه از مصلحت‌هایی است که دولت را برای نحوهٔ وضع مقررات مجاب می‌سازد و یکی از عواملی است که قضات با توجه به آن مقررات را در آزادی‌های «اصلاحیهٔ اول» مورد بررسی قرار می‌دهند. چیزی که باعث به اشتباه افتادن سیاستمداران شد این بود که گفته شد مقررات اندکی اصلاح شود. دامنهٔ دستوراتِ اعلام شده خیلی گسترده بود، به طوری که ایالت‌ها آزادی عمل زیادی برای محدودسازی فعالیت‌های مذهبی پیدا کردند.

مخالفت با تجمعات مذهبی نابرابرانه بود؛ یعنی برخوردی که با تجمعات مذهبی داشتند با دیگر فعالیت‌های مشابه فرق می‌کرد. همان‌طور که دادگاه تصریح کرده، یک ایالت نباید دربارهٔ تجمعات مذهبی بدترین حدس و گمان‌ها را بزند، اما دربارهٔ تجمعات شغلی و کاری اصلاً احتمال وقوع پیامدهای نامطلوب را ندهد.

شاید همین هرج و مرج کذایی بود که سیاست‌گذاران را دچار انحراف کرد، اما در این ماجرا سخت می‌توان از احتمال غرض‌ورزی صرف‌نظر کرد. بسیاری از مسئولان هیچ حسابی برای نقش ضروری دین در سلامت روانی، ذهنی و روحی متدیّنان باز نکردند.

مترجم: زهرا رحیمی