با فردا نجنگیم

 دیر و زود دارد، سوخت و سوز ندارد. آنچه امروز در ایران می‌گذرد، تقریباً همان است که روشنفکران چند دهۀ پیش می‌خواستند و برای آن سخت کوشیدند. مبارزه با امپریالیسم غرب و استقرار نظام ایدئولوژیک ضد لیبرالیسم و آرمان‌هایی مانند «خودکفایی»، خواسته‌های اکثر روشنفکران دهۀ سی تا پنجاه بود(به غیر از خلیل ملکی متأخر و چند نفر دیگر). آنان توانستند جامعه را به این نتیجه برسانند که همۀ مشکلات ما زیر سر غرب و غرب‌زدگان است.

درست یا غلط، الان بیشتر نخبگان و روشنفکران کشور، خواسته‌های دیگری دارند که من به اندازۀ سر سوزنی شک ندارم که در دو سه دهۀ آینده، همان خواهد شد که الان خواسته و ایده‌آل آنان است. روشنفکر و دانش‌آموختۀ ایرانی، با بهره‌گیری از تجربۀ نسل‌های پیش از خود، اکنون بیش از هر دورۀ دیگری به تأثیر آزادی‌های سیاسی و اجتماعی بر سرنوشت کلان کشور پی برده است و با ارتباطات مردمی و نفوذی که در بدنۀ اجتماع – به‌ویژه در طبقۀ متوسط شهری – دارد، دیر یا زود جامعه را با خود همراه خواهد کرد. فقط حوادث مهم جهانی، در حد و اندازۀ جنگ‌های جهانی اول و دوم، قادر است این پیش‌بینی را نقض کند.
 

آن دسته از جریان‌های سیاسی و عقیدتی ایران که آینده را نمی‌بینند و در برابر موج تغییرات مقاومت می‌کنند، جایگاه خود را در آیندۀ ایران از دست خواهند داد. بهترین گزینه برای ایران و ساکنان این کشتی، همراهی و همدلی همۀ گروه‌ها برای پایین آوردن هزینۀ تغییرات است. جنین، بیشتر از نُه ماه و اندی در شکم مادر نمی‌ماند.

مثل روز روشن است که فردا چگونه‌روزی است؛ با فردا نجنگیم!

(به نقل از صفحه فیسبوک نویسنده)

 
اگر نخبگان و دانشگاهیان و روشنفکران کشوری در مسئله‌ای تقربیاً به اجماع برسند، محال است که در آن کشور اتفاقی غیر از خواسته و ارادۀ آنان بیفتد.رضا بابایی