کتاب درسی «پیامبران و اعجاز قرآن» منتشر شد

کتاب درسی «پیامبران و اعجاز قرآن» مجموعه 15 درس درباره زندگی انبیا، خصایص ایشان و مکتبشان است که توسط حسین اوسطی نوشته شده و دفتر نشر فرهنگ اسلامی آن را در 341 صفحه منتشر کرده است.

اگر بهترین و جامع‌ترین قانون به دست افراد ناشایست، منفعت طلب و خودخواه سپرده شود، برای جامعه انسانی عدالت به ارمغان نخواهد آورد، زیرا این انسان خودخواه و قدرت‌طلب، قانون را مصادره و در مسیر اغراض و اهداف خویش توجیه می‌کند یا در شرایطی قانون را زیر پا می‌گذارد.

بزرگترین شاهد و گواه بر این مدعا، جوامع امروز بشری در کشورهای کاپیتالیستی، کمونیستی و حتی کشورهای به اصطلاح اسلامی زیر سلطه طاغوت‌هاست که از عدالت اجتماعی در آن‌ها، خبری نیست. خلاصه اینکه با زمامداران خودسر، هیچ غل و زنجیری از پای مستضعفان جهان، باز نخواهد شد؛ سهل است که هر روز، بر میزان گرفتاری، رنج و سختی و محنت آنان افزوده می‌شود.

کتاب در درس چهارم خود به موضوع وحی اشاره می‌کند و «احضار صور ذهنی» را پیش می‌کشد. قدرت و توانایی انسان بر یادآوری و تذکار، شاهد و گواه تجرد روحانی. توضیح اینکه وقتی انسان به منظره طبیعی می‌نگرد، جزئیات آن را با تمام ابعاد و ویژگی‌هایش در ذهن منعکس می‌کند.

آن بخش از فیزیک انسان که این منظره بر آن نقش می‌بندد، صفحه ذهن نامیده می‌شود که صور محسوسات در لابه‌لای آن بایگانی می‌شود. بنابراین، درک جدید، نفسانی است و هیچ ارتباطی به سلول‌های مغزی ندارد و روشن می‌سازد که غیر از مغز و سلول‌های مغزی، حقیقت دیگری در انسان نهادینه شده که با اراده او، همسو و هماهنگ است و هر وقت بخواهد بایگانی مغز را به جریان می‌اندازد و اسناد و مدارک آن را بازبینی بازیابی و بازشناسی می‌کند. بدین ترتیب، باید گفت صوری که در مغز نقش بسته‌اند با خواست و اراده نفس، ظاهر و حاضر می‌شوند. بنابراین نفس، حقیقتی مستقل و مجزا از مغز می‌باشد؛ چنان که مغز هم این گونه است و ادراک نو‌به‌نو و تازه به تازه صورت‌های ذهنی از عهده نفس برمی‌آید و بس.

در درس هفتم این کتاب، پرسشی مطرح می‌شود تحت این عنوان که آیا پیامبران مامور تشکیل حکومت بوده‌اند یا خیر؟ به گفته نویسنده، طرح این سوال برای این است که بعضی پنداشته‌اند شان انبیاء عظام والاتر از این است که تشکیل حکومت دهند، بلکه هدف اصلی دعوت به اصول عقاید و بیان احکام است و اگرچه ملوک و سلاطین را هم مثل دیگران دعوت به راه راست کرده‌اند؛ ولی کاری به حکومت آنان نداشته و درصدد دست زدن به ترکیب آن نبوده‌اند.
حکومت می‌تواند منشاء کفر و الحاد و فسق و فجور باشد، همانگونه که می‌تواند منشاء ایمان، تقوا و عدالت قرار گیرد. این حکومت است که جوانان، بلکه همه افراد جامعه را به سوی پاکی، دیانت و تقوی؛ یا پلیدی، کفر و الحاد سوق می‌دهد.

در بخشی از کتاب آمده است: «قرآن کریم در میدان کلام و سخن، شکوه و عظمت بی‌مانندی را از نظر فصاحت و بلاغت ارائه کرد و ادیبان فصیح و بلیغ عرب را به شگفتی و تحیر، واداشت؛ تا جایی که آنان به عجز و ناتوانی خود از آوردن مثل آن اقرار و اعتراف کردند؛ اما این شکوه و عظمت، پایان نپذیرفته و هر روزی که از عمر نزول این کتاب آسمانی می‌گذرد، بر شکوه و عظمت آن افزوده می‌شود.»

منبع: ایبنا