دینآنلاین در چهارراه اندیشه‌های دینی
عظیم محمودآبادی: از مصائب عجیب جامعه ما به عنوان جامعه‌ای دینی، فقدان رسانه‌های مستقل و در عین حال فنی در حوزه دین‌پژوهی است. دین‌پژوهی اکنون سال‌ها است که حتی در جوامع سکولار نیز جایگاه رفیعی یافته و افراد بسیاری ولو معتقد به دینی از ادیان نباشند تولید کننده یا مصرف کننده محتوایی هستند که در حوزه دین‌پژوهی منتشر می‌شود.
لذا انتظار می‌رود در جامعه‌ای دینی – که علی‌القاعده انگیزه بیشتری برای مطالعات دین‌پژوهی هست – بسترهای مناسب‌تر و متعددتری وجود داشته باشد تا متفکران و پژوهشگران حوزه دین بتوانند محصولات خود را به دست مخاطبانی که دغدغه‌های دینی دارند – اعم از متدینان و غیر متدینان – برسانند.
اما واقعیت این است که در روزگارِ فعلیِ جامعه ما، رسانه مستقل و چندان موفقی وجود ندارد که به صورت اختصاصی و بلکه تخصصی به این حوزه بپردازد و شاید تنها وب‌سایت «دینآنلاین» باشد که تا حدودی این خلاء را پر و این ضعف را جبران کرده باشد.
لذا ده ساله شدن «دینآنلاین» را از این جهت باید قدر دانست که در روزگاری که بازار دین، کساد است تبدیل به رسانه‌ای نسبتاً پررونق و شاید تنها مامن نویسندگان، پژوهشگران و علاقه‌مندان و مخاطبان مباحث دینی شده است.
رسانه‌ای که حالا دیگر یک دهه کامل است که شاید به مهم‌ترین پایگاه دین‌پژوهان ایرانیِ داخل و خارج از کشور برای به اشتراک گذاشتن یافته‌های پژوهشی‌شان با مخاطبان و علاقه‌مندان به این حوزه شده است.
علاوه بر این دینآنلاین بسیاری از مقالات مهم حوزه دین‌پژوهی که به زبان‌های دیگر – عربی، انگلیسی و … – در جهان منتشر می‌شود را به همت مترجمانی اهل فن و دغدغه‌مند، برای مخاطب فارسی زبان ترجمه می‌کند و در دسترس وی قرار می‌دهد.
در کنار این موارد باید به هاضمه فراخ «دینآنلاین» در انتشار مقالات و یادداشت‌ها با رویکردهای مختلف و گاه متضاد اشاره کرد. ویژگی‌ای که این رسانه را از جمودیت و یک سویه‌نگری مصون داشته و آن را تبدیل به چهارراه اندیشه‌هایِ دین‌پژوهانه کرده که افکار و عقاید مختلف با همه تفاوت‌ها و تعارضاتی که با یکدیگر دارند اما در یک نقطه مشترک به نام «دینآنلاین» به هم می‌رسند و همه آنها به این رسانه به عنوان بستری امن و سالم برای انعکاس دیدگاه‌هایشان اعتماد دارند.
این شاید مهم‌ترین ویژگی منحصر به‌فرد «دینآنلاین» در حوزه دین‌پژوهی باشد که حقا جای رسانه‌ای با چنین ویژگی مهمی در جامعه ما خالی بود.
