نظر شما درباره طرح حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر چیست؟

اشکال مهم این کار موازی کاری نیست. در این مملکت نهادهای موازی هم کم نیستند. مشکل این است که مصوبان این طرح انیزه های دیگر دارند و با تاسیس این نهاد موازی میخواهند دولت را تحت فشار بیشتر قرار دهند.

در جامعه ما شکافی میان مردم و برنامه ریزان و سیاست مداران ایجاد شده است که بیشتر به خاطر سیاست های ناصحیح است. آنچه ما در جامعه می بینیم حتی از لحاظ معروف و منکر، بسیار متفاوت با چیزی است که سیاست گذاران فرهنگی به آن فکر می کنند.
آیا واقعا با طرح های اینچنینی می توان حتی اندکی از مشکلات فرهنگی جامعه کاست؟ امر به معروف و نهی از منکر بیشتر از اینکه نیازمند ارگان و نهاد و قانون و طرح باشد محتاج «مردم» است. تا زمانی که مردم همراه و موافق اجرای طرحی نباشند همه برنامه ها محکوم به شکست خواهد بود یا محدود به قشری خاص.
نباید بین مردم و سیاست ها فاصله انداخت. به نظرم عامه مردم یا به این طرح بی تفاوت هستند یا بدبین و فقط عده اندکی موافق و حامی آن، چون اولا چنین دغدغه هایی در متن جامعه وجود ندارد و ثانیا احساس می کنند که این طرح فقط به محدودیت های بیشتر آنها در زندگی روزمره موجب شده و آزادی های فردی آنها را سلب خواهد کرد.

دولت‌های مدرن به مفهوم حقوقی آن لوازم و اقتضائاتی دارد که اگر نباشند یا رعایت نشوند، تعادل جامعه به هم می ریزد و گره‌های کوری به جان فرهنگ و سیاست و امنیت آن جامعه خواهد افتاد.
به تک تک این واژه‌ها دقت کنید: «قوه مجریه»، «قوه قضائیه»، «پارلمان»، «تفکیک قوا»، «قانون اساسی»، «انتخابات»، «مالیات»، «دولت»، «قوای نظامی و انتظامی»، «نهادهای اطلاعاتی و امنیتی و…» بالاخره «حاکمیت قانون» به معنی خاص آن، همه و همه مفاهیمی هستند که جوامع مدرن را از سنتی متمایز می‌کنند.
هر امری که با واژه‌های مذکور در تعارض باشد یا اقتضائات آن را زیر پا بگذارد، گره کوری بر مسیر جامعه مدرن خواهد بود به طوری که اگر آن گره‌های کور، وخیم و فراگیر شود، اساسا دست شستن از حکومت مدرن و بازگشت به زندگی سنتی-قبیله‌ای یا نظام‌های حاکم-رعیتی بسیار به صرفه‌تر خواهد بود.
دین‌داری و زندگی مؤمنانه در حاکمیت مدرنیته نیز می‌بایست اقتضای خاص خود را داشته باشد و گرنه هم این را خراب می کند و هم آن را. در یک دولت مدرن که قانون می‌بایست فصل الخطاب باشد، امر به معروف و نهی از منکر به «مفهوم سنتی آن» اساسا جایگاهی نخواهد داشت. امر به معروف و نهی از منکر تنها زمانی در یک حکومت مدرن دینی معنی می‌یابد که تبدیل به امر به «قانون» و نهی از «بی قانونی» شود و گرنه به همان گره‌های کور تبدیل خواهد شد.

این قانون اجازۀ نهی از منکر مسئولین را هم می‌دهد، آیا می‌توان با استناد به این قانون رهبری را نقد کرد؟

پله پله تا ملاقات خدا یا بازگشت آگاهانه انسان به سوی خدا

زندگی ، انسان و مراحل رشد فکری و اخلاقی او

ان الله یامر بالعدل و الاحسان

انا لاالله و انا الیه راجعون

موجودات جهان هر کدام فرم و ظرف محدودی هستند از محتوا و مظروف نا محدود خداوند پرشده اند، که هیچکدام به تنهایی گنجایش و ظرفیت یکجا و کل محتوای خداوند را ندارند. بنابراین هرکدام به قدر ظرف خود و قابلیت خود از محتوای خداوند برخوردارند .و خداوند برابر است با مجموعه تمام موجودات اعم از ظرف و محتوا که بصورت یک وجود و یک سیستم واحد و یکپارچه زنده ابدی و نامحدود فعال است .

انسان تنها موجودی است که نسبت به سایر موجودات می تواند تا حدود زیادی ظرفیت و گنجایش خودرا افزایش دهد و خود را خیلی بیشتر از آنها از محتوای خداوند پرکند . انسانها در وهله اول فرم و ظرف یکدیگر را مشاهده می کنند و با فرم و ظرف خود با یکدیگر در ارتباطند. اما بتدریج که از خود و جهان پیرامون آگاهی پیدا میکنند و به یگانگی و اصل و محتوای خود با یکدیگر پی می‌برند تمایل پیدا می کنند که از طریق محتوا های خود نیز باهم ارتباط برقرار کنند .

ما آدم ها وقتی به این دنیا می آییم تا پایان عمر به ترتیب با ۳ ساحت رشد فکری و اخلاقی روبرو میشویم که عبارتند از :
مرحله اول(دوران رقابت) : مرحله منیت یا خود برتربینی و تکبر (تفکر شیطانی)، که در دوران کودکی اتفاق می افتد
مرحله دوم(دوران عدالت) : مرحله انسانیت یا عدالت پذیری یا برابری با دیگران (تفکر انسانی)، که در دوران بلوغ فکری اتفاق می افتد
مرحله سوم(دوران رفاقت) : مرحله خدائیت یا خداگونگی یا آزادگی و رایگان بخشی و مهربانی (تفکر الاهی)، که انسان به خودآگاهی کامل میرسد

در هر یک از حالات یا مراحل فوق ما تفکر و رفتاری از خود بروز میدهیم که بطور کلی متفاوت از یکدیگر است.

در مرحله دوم رشد فکری و اخلاقی یعنی مرحله انسانیت، منیت به حداقل خود میرسد و به همان نسبت به انسانیت و برابری پذیری و عدالت او افزوده میشود.
در مرحله سوم و نهایی از رشد فکری و اخلاقی، منیت در فرد به صفر میرسد و شخص از مرحله برابری و عدالت در تفکر و اخلاق هم بالاتر میرود و به مرحله آزادگی و مهربانی و خدائیت خود میرسد که رستگاری و بهشت اوست.

ذهن انسان قابلیت هایی دارد که می‌تواند پس از ورود انسان به این دنیا به مرور و در ارتباط با محیط و اطرافیان حداقل ۳ شخصیت ذهنی یا ۳ من ذهنی متفاوت برای صاحب خود پدید آورد.

۱. من متکبر و برتری طلب (من شیطانی)

۲. من عدالت خواه و برابری طلب (من انسانی)

۳. من مهربان و دوستدار دیگران (من خدایی)

من متکبر و برتری طلب ابتدایی ترین من ذهنی است که انسان در اوایل زندگی و متناسب با نادانی و ناآگاهی شخص از یکطرف و نیازمندی شدید او از طرف دیگر به آن دچار خواهد گردید. این من بتدریج که شخص آگاه تر و دانا تر میگردد و نیاز های جسمی و اولیه او نیز به اندازه کافی تامین گردید به من انسانی تبدیل میشود و به اصطلاح ارتقاء پیدا میکند و به جایگاه بالاتری از نظر فکری و اخلاقی می‌رسد و برای خودش همان‌قدر ارزش قایل میشود که برای دیگران. اگر شخص این مرحله را بسلامت بگذراند و البته زمینه های بیرونی و اجتماعی آن وجود داشته باشد بتدریج از مزایای این من بهره مند میشود و به من مهربان یا من خدایی و دوست داشتن دیگران روی می آورد و این مرحله اوج ارتقا فکری و معنوی انسان است که برای او کمال لذت و نشاط و شادمانی و آرامش را به همراه دارد.

بیشترین لطمات و صدماتی که به انسان وارد میشود و اثرات مخرب آن بطور وسیعی تا سال ها و بلکه ده ها سال بر روی شخص از بین نخواهد رفت از من ذهنی متکبر است که به من شیطانی هم معروف است. متاسفانه این نوع من ذهنی در ۹۹ درصد افراد تا سالهای میانسالی و حتا تا کهنسالی هم باقی میماند و شخص به علت نا آگاهی و نبود شرایط هشدار دهنده بیرونی و اجتماعی هیچگاه فرصت پیدا نمی کند که از این مرحله فکری به مرحله بعدی ارتقا پیدا کند. من ذهنی متکبر گاهی آن‌قدر در انسان قوی میگردد و ریشه دار میشود که می تواند در درون خود بدیل شخصیت ها و من های کاذبی هم برای من انسانی و من خدایی درست کند و نقش آنها را بی آنکه خود شخص متوجه شود بازی کند. در این حالت شخص دچار جهل مرکب میشود و نمی تواند بپذیرد که هنوز من متکبر و شیطانی دارد. تنها چیزی که او را رسوا میکند و دیگران به راحتی می‌توانند پی به شخصیت من ذهنی متکبر او ببرند، اعمال و رفتار شخص است که نمی تواند برای مدت مدیدی از دید و نظارت مردم به دور باشد و نهایتاً شخص را رسوا خواهد کرد.

پندار نیک و گفتار نیک و کردار نیک ، یعنی وقتی که شخص افکار و اندیشه ها و گفتار و رفتار و کردارش همه در فضای عدالت باشد و نیک تر زمانی است که همه در فضای رفاقت و مهربانی باشد.

منیت (تکبر) همان جهنم و مهربانی (خدائیت) همان بهشت است و میان جهنم و بهشت پلی بس طولانی و سخت و دشوار است بنام انسانیت (عدالت) که انسان باید آن را برای خود هموار سازد.