مردم تهران مصلای شهرشان را با شبستان آن و نمایشگاه‌های متعددش می شناسند

روزنامه شرق که عبارت «افشای نامه محرمانه آیت‌الله مهدوی‌کنی به ولایتی» را برای تیتر یک انتخاب کرده، از قول آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی نیز عبارت «عده‌ای ذاتشان مزاحم است» را بازتاب داده است.

جایگزینی نقاشی، موسیقی و فلسفه با دروس عقیدتی و فقهی در مدارس داعش
شرق در گزارشی به قلم مژگان حقیقی با عنوان «عقد موقت با دانش»، به واقعیت تلخ زندگی زنان زیر لوای گروه‌های تروریستی پرداخته است. در بخشی از این یادداشت آمده است:
«…. داعش اخیرا قانون «ازدواج موقت» را برای غیرنظامیان در مناطق غیرجنگی نیز اعمال کرده و از این پس، ازدواج موقت، تنها شامل مناطق جنگی نمی‌شود. داعش قبلا دستور «جهاد نکاح» را نیز صادر کرده بود که بر اساس آن، داعشی‌ها حق ازدواج با زنان، حتی دختران کم‌سن‌وسال و اسیر را برای مدت‌زمانی کوتاه دارند. این قانون به جنگجویان داعش حق ازدواج با بیش از یک زن را نیز می‌دهد.
…. وخامت شرایط زنان، یکی از مهم‌ترین تحولات در مناطق تحت‌کنترل داعش محسوب می‌شود. این شرایط زمانی بدتر شد که این گروه در سال ۲۰۱۲ شروع به گسترش مناطق تحت کنترل خود کرد. یک شورشی داعشی که خود را «حمزه» معرفی می‌کند و اهل فلوجه است، اوایل سال‌جاری در مصاحبه با ایندیپندنت درباره زنان مسلمان تونسی، صحبت کرد که داوطلبانه به داعش پیوستند؛ آنان حامی اهداف و باورهای داعش بودند و به همین دلیل به «عقد موقت» فرماندهان داعش درآمدند. این زنان تونسی می‌توانستند پس از یک هفته جدا شوند و به عقد یک فرمانده دیگر داعش درآیند. حمزه می‌گوید: «هفته اول دسامبر ۲۰۱۴ بود که آنها ۱۳ دختر ایزدی را برای جنگجویان آوردند»؛ او این‌طور روایت می‌کند: «فرمانده ما با گفتن این جمله که «این کار برای شما حلال است و هدیه‌ای از طرف خداوند برای خوشحال‌کردن خودتان بدون ازدواج است»، تلاش کرد ما را وسوسه کند و سپس ادامه داد «این دختران، مشرک هستند»….
در بخش دیگری از این گزارش می خوانیم:
داعش از همان روزهای نخست حکمرانی خود در چهارسال گذشته، قوانین سخت‌گیرانه‌ای را علیه زندگی زنان صادر کرده است. این قوانین، اغلب عجیب هستند. اعراب سنی ساکن غرب عراق و شرق سوریه محافظه‌کارند، اما زنان این مناطق مجبور نبودند نقاب بزنند و همه صورت خود را بپوشانند. اما اکنون طبق قوانین داعش، زنان پایین‌تر از سن خاصی نمی‌توانند بدون همراهی یک مرد، خانه را ترک کنند. اگر آنها از این قانون سرپیچی کنند و شناسایی شوند، توسط مقامات داعش به خانه‌هایشان بازگردانده می‌شوند و همسر یا پدر این زنان بین ۴۰ تا ۸۰ ضربه شلاق خواهند خورد.
در ابتدا، قوانین داعش کم‌وبیش درباره افراد محلی اجرا می‌شدند، اما زمانی که آنها قلمرو تحت کنترل خود را گسترش دادند، این قوانین با شدت بیشتری اجرا شدند. قوانین مرتبط با محدودیت‌ها درباره پوشش زنان در «تل ابیض»، در شمال سوریه، در دسامبر ۲۰۱۳ صادر شدند. در این قانون آمده است: «بی‌حجابی، پوشیدن لباس‌های تنگ، آرایش‌کردن و تقلید از زنان کافر، کاملا ممنوع است و زنانی که از این قانون تبعیت نکنند، با پیامدهای شدیدی مواجه خواهند شد». در این فتوا، درباره پوشاندن دو چشم و گونه یک زن آمده است: «زنان باید با وسیله‌ای مناسب، دو چشم خود را بپوشانند». در ماه فوریه سال‌جاری، داعش در بیانیه‌ای اعلام کرد نگهداری کبوتر روی پشت‌بام خانه‌ها، ممنوع است و افرادی که نافرمانی کنند، جریمه و زندانی می‌شوند و حتی شلاق خواهند خورد.
دنیای داعش…. اغلب با دنیای دیگر، متفاوت است. سال گذشته زمانی که مدارس در مناطق تحت‌کنترل داعش در «حلب» سوریه بازگشایی شدند، دستورالعمل‌های سخت‌گیرانه و مفصلی برای مدیران مدارس ارسال شد. همچنین شورشی‌های داعش اعلام کردند مدارس، دیگر اجازه آموزش «نقاشی و هنرهای زیبا، موسیقی، ترویج ملی‌گرایی، تدریس زبان فرانسه، تاریخ، فلسفه و مطالعات اجتماعی» را ندارند و دروس عقیدتی و فقهی باید جایگزین این دروس شوند. بسیاری از قوانین داعش ابداعی هستند…. در چنین جامعه‌ای مخالفت خطرناک است و اغلب به مخالفان، انگ «مرتدبودن» زده می‌شود؛ اتهامی که مجازات مرگ به‌دنبال دارد.
«اکرم غانم» ۵۱ ساله که از اعضای اقلیت «شبک» در «همدانیه» در حومه موصل است  در گفتگو با ایندیپندنت خطرات زندگی در کنار داعش را بیان کرده است…. وی درادامه می‌گوید: «می‌ترسم داعشی‌ها هیچ‌گاه شکست نخورند؛ آنان حامیان بسیار زیادی دارند؛ حامیانی احمق و نادان.»

تعلقات جامعه امروز با آن روزها بسیار متفاوت است/با این‌همه اختلاس، اعتیاد، دست‌درازی به بیت‌المال و خودخواهی‌ها چگونه وارث شهداییم؟
در صفحه آخر روزنامه شرق نیز یادداشت «حکایت ما و دست‌های بسته و گورهای دسته‌جمعی» به قلم محمدمهدی عسگرپور منتشر شده و در آن آمده است: «تاریخ بشر پر است از دلاوری‌ها و شقاوت‌ها، مردانگی‌ها و نامردی‌ها، مهربانی‌ها و خشونت‌ها، شکست‌ها و پیروزی‌ها که برخی از آنها اثر وضعی کم‌بنیه‌ای در طول تاریخ دارند، اما برخی دیگر که شاید خیلی زیاد هم نباشند، به موازات تاریخ با ما حرکت می‌کنند، روی روابطمان تأثیر می‌گذارند، ما را غمگین یا شاد می‌کنند و گاهی هم سبب‌ساز حرکتمان می‌شوند.
جزء آن‌دست از هم‌وطنانم نیستم که فکر می‌کنند تنها ملت کشور ما نظرکرده است و خداوند و نعمت‌هایش را فقط در محدوده جغرافیای ایران باید یافت. ولی می‌دانم ویژگی‌هایی داریم که هرازگاهی رخدادهایی باعث تعمق بیشتر برایمان می‌شود. گویی در جریان پس‌رفتن، شرایطی ایجاد می‌شود که زمینه پیشرفت فراهم می‌شود. حدود سه دهه پیش تعداد زیادی از جوانان پاک و سلحشور این مرزوبوم با تمام آمال و آرزوهایشان که برگرفته از پاک‌بودنشان بود، جان عزیزشان را بدون چون‌ و چرا و بدون محاسبه‌های رایج و در راه اعتقادشان به پیشگاه ملت تقدیم کردند. از آن گروه کثیر که هرکدامشان برای خود داستانی دارند، پیکرهای گروهی، پس از حدود ۳۰سال یافت می‌شود که شواهد حاکی از آن است که با دستانی بسته و در گورهای دسته‌جمعی به شهادت رسیده‌اند. تصور اینکه آنان در ساعت‌های پایانی با چه احساسات و ره‌توشه‌ای از این دنیا رفته‌اند و چه احوالی را تجربه کرده‌اند، هرچند بسیار مهم است ولی در شرایط امروزی فهمش کمی دشوار است؛ چراکه تعلقات جامعه امروز با آن روزها بسیار متفاوت است، اما حداقل چیزی که ذهن هر کسی را می‌تواند به خود مشغول کند، این است که دست تقدیر‌، پیکرهای این عزیزان را پس از ۳۰سال در معرض دید عموم قرار می‌دهد و ارض خداوند با شکافته‌شدنش خبری را برملا می‌کند که هم جنبه عاطفی دارد و هم یک تاریخ را بازگو می‌کند.
درباره اینکه ارواح پاک آنان در این سال‌ها در چه احوالی قرار دارند، آنقدر می‌دانیم که قرآن به آن اشاره می‌کند: «آنها زنده‌اند و نزد خداوند روزی می‌خورند». اما اینکه ما به‌عنوان کسانی که امروز به استقبال پیکر آنان می‌رویم، چه مسیری را طی کرده‌ایم، قابل‌تأمل است. آیا ما استقبال‌کنندگان، ادامه منطقی این گروه هستیم، اگر هستیم پس این‌همه آمار و اطلاعات و اخبار اختلاس، اعتیاد، دست‌درازی به بیت‌المال، خودخواهی‌ها و… چیست؟ و اگر نیستیم، چرا نیستیم؟!
امروز ما با ظاهری که نشان از بازبودن دستانمان دارد، از خانه‌ها و محل کارمان که گور دسته‌جمعی نیست، به استقبال آنان می‌رویم که ظاهرا دستانشان را بسته بودند و در گورهای دسته‌جمعی دفن‌شان کرده بودند. کمی تعمق کافی است تا دریابیم کداممان دستمان بسته است.»

عدم موفقیت اقتصادی کشور، سبب مشکلات اخلاقی و اجتماعی و صدمه به اهداف اسلامی شده است/غرب مدینه فاضله اشتباهی جوانان ما است/مردم می پرسند در حکومت اسلام شیعه  و با نهادهایی با بودجه‌ کلان، چرا هنوز از ناحیه فرهنگ ضربه می‌خوریم؟/ به نفعمان است خرافات را از اسلام جدا کنیم
روزنامه اعتماد که با تیتر «توقف پیشرفت‌ها؛ دوئل تریبون‌ها» از کندی مذاکرات هسته ای گزارش داده، گفتگوی مجتبی حسینی و محمد حسین مهرزاد با محسن هاشمی رفسنجانی را در صفحه ۸ منتشر ساخته و عنوان «نه چپم نه راست» را برای آن برگزیده است. نکات انتخابی این گفتگوی طولانی را در زیر مرور می کنیم:
– خوشبختانه انقلاب در ایران پسوند اسلامی نیز دارد. دین اسلام مجموعه‌ای از عقاید و احکام است که از سوی خداوند و به وسیله رسول او برای تامین سعادت و کمال دنیوی و اخروی انسان آمده است. رهبر معظم انقلاب اشاره می‌کنند که انقلاب اسلامی تحول اخلاقی، فرهنگی و اعتقادی ایجاد می‌کند که منجر به تحول اجتماعی، اقتصادی و سیاسی خواهد شد و در نهایت رسیدن انسان به رشد کامل حاصل می‌شود. بنابراین انقلاب اسلامی دگرگونی برای رسیدن به اهدافی است که رهبری هم به آن اشاره می‌کند. انقلاب ما در بعد اهداف فرهنگی، اعتقادی انقلاب و اهداف اسلامی نیز نباید مشکلی داشته باشد.
– مشکلات اجتماعی، اخلاقی و اعتقادی در جامعه رو به افزایش است. در صورتی که انقلاب در بعد اجتماعی نباید مشکلی داشته باشد و مسائل عقیدتی آن نیز روشن است. ایرانی‌ها مردم معتقدی هستند. رهبری هم با اعتقاد و جدیت مسائل را پیگیری و نظارت می‌کنند. به نظر مشکلات ایران از اینجا می‌آید که در اقتصاد ناموفق عمل شده است و به این دلیل مشکلات اخلاقی و اجتماعی نیز خواه ناخواه به دنبال آن ایجاد و باعث شده که اهداف اسلامی هم صدمه ببیند.
– کشوری که بتواند خود را اداره کند، قطعا وضعیت اخلاقی آن هم بهتر خواهد شد. معضلات اجتماعی آن کم می‌شود. مخصوصا اینکه کشور اسلامی باشد، این موفقیت را دو چندان می‌کند. اقبالی که مردم به انقلاب ایران دارند، بیشتر می‌شود. وقتی ببینند چنین پدیده‌ای موفق است، حتما ارزش‌های آن را می‌پذیرند. چرا ارزش‌هایی را مدام از غرب می‌پذیرند؟ چه دلیلی دارد؟ به این خاطر است که آنان را موفق می‌دانند. جوانان ما موفقیت‌هایی را در غرب می‌بینند و آنجا به اشتباه به مدینه فاضله شان تبدیل می‌شود.
– در مباحث فرهنگی به دلیل درآمد زیر خط فقر بخشی از مردم با وجود حضور روحانیت و علما و سیما و ارگان‌های فرهنگی بسیار در کشور، وقتی به مسائل اخلاقی و اجتماعی می‌رسد دچار مشکلات قابل حل شده است؛ در کشور نگاه می‌کنیم هنوز مشکلاتی دیده می‌شود. اینجاست که این پرسش مطرح می‌شود حال که اسلام شیعه حاکم است و نهادهای ذی ربط به‌شدت و با بودجه‌های کلان فعال هستند پس چرا هنوز از این ناحیه هم ضربه می‌خوریم؟
– متاسفانه دولت‌ها آمدند و رفتند ولی نتوانستند در مسیر توسعه پایدار ایران گام‌های هم‌افراز بردارند. این باعث شده است به دلیل مشکلات اقتصادی و معیشتی، مشکلات فرهنگی نیز به وجود آید. ما در یک دایره بسته گرفتار آمده‌ایم. اگر می‌بینیم که تحریم‌ها در کشور اثر داشته، علتش این است که تحریم‌ها اقتصاد کشور را نشانه گرفته است. وقتی اقتصاد کشور نشانه گرفته می‌شود، مشکل اشتغال پیش می‌آید. مشکل اشتغال در اقتصاد خانوار تاثیر می‌گذارد. ضعف اقتصادی خانوار باعث پیدایش مشکل بسیاری از جمله ازدواج جوانان، تشکیل خانواده و جمعیت کارا می‌شود. باید این گفته مهم که وقتی فقر بیاید دین و ایمان از در مقابل بیرون می‌رود، در نظر قرار گیرد.
– آیت‌الله هاشمی چند هدف را دنبال می‌کند. حفظ انقلاب، اسلام و مردم از اهداف ایشان است. احساس شخصی من این است که ایشان فکر می‌کند موفقیت ایران در زمینه مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و توسعه پایدار باعث موفقیت ایران و شیعه در جهان هم خواهد شد.
– انقلاب مقدس است. این انقلاب در زوایای زندگی مردم عمیق شده است. اینکه این خانم آنجا نشسته و روسری پوشیده است یعنی انقلاب اسلامی رسوخ کرده است. یکی از موارد مهم این است که خرافات را از اسلام جدا کنیم. اگر جعلیات را به اسلام اضافه کنیم اسلام هم از بین می‌رود. نباید هر کاری را برای منفعت فعلی انجام دهیم.
– آیت‌الله هاشمی قطعا اهداف و عقایدش را بیشتر دوست دارد. فردی مانند ایشان به دنیا دل نمی‌دهد. فرزند جزو علایق دنیوی است.
آیت‌الله هاشمی تغییری نکرده به جز کمی فاصله گرفتن از قدرت. از قدرت هم که فاصله بگیری راحت‌تر می‌توانی حرف‌های دلت را بگویی در حالی که هر چه به قدرت نزدیک‌تر می‌شویم، محبوبیت کم می‌شود.
– شنیده‌ام رهبری به صورت موضوعی خاطراتشان را می‌نویسند. فقط شنیده‌ام و نمی‌دانم چقدر واقعیت دارد.

مردم تهران مصلای شهرشان را با شبستان آن و نمایشگاه‌های متعددش می شناسند/رهبری مصلای تهران را از بنده مطالبه نموده‌اند/حیثیت نظام باید بیشتر از اینها جدی گرفته شود/هر کس به مصلی نگاه می‌کند، هم به دولت انتقاد می‌کند و هم به مجلس
اعتماد در گزارشی با عنوان « یک مصلی و چند مدعی برای ساخن؛ دولت یا شهرداری؟» به موضوع ناتمام بودن پیرترین سازه درحال ساخت پایتخت پرداخته و به قلم حمیدرضا خالدی نوشته است:
« امروز حتی دیوارهای سیمانی دورتادور مصلی نیز رنگ و بوی کهنگی گرفته است. بخشی از محوطه را دیوارهای سیمانی پوشانده و بخشی دیگر را نرده‌های آبی‌رنگ. از هر طرف که دور آن بچرخی؛ بخشی از این مجموعه با عظمت را می‌توانی ببینی. بناهایی به سبک و سیاق معماری سنتی ایرانی اما بزرگ و باشکوه که چندین سال است در حال ساخت هستند. بناهایی که اکثر آنها از سال ۸۵ به این سو ساخته شده است. طی ۲۰سال اول تنها چند ساختمان نیمه‌کاره دراین مجموعه ساخته شده بود. مجموعه‌ای که قرار بود به یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های فرهنگی و مذهبی ایران و جهان اسلام بدل شود. امروز ۳۰ سال از زمانی که به فرمان امام خمینی و پیگیری‌های رییس‌جمهور وقت (آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب)، ساخت آن در سال ۶۷ استارت خورد می‌گذرد. درطول این سه دهه چندین بنای عظیم دیگر در کشورهای عربی با همین هدف یعنی کاربری مذهبی و ترویجی آغاز و تکمیل شده است، اما هنوز پیشرفت مصلی به ۶۵ درصد هم نرسیده است. حالا سال‌هاست که این دیوارها، مردم را از آنچه که در درون مصلی درحال رخ دادن است، جدا کرده است. مردم تهران مصلی را با شبستان آن می‌شناسند و نمایشگاه‌های متعددی که درآن برپا می‌شود. مانند همین نمایشگاه کتاب تهران که چند روز قبل آیین اختتامیه بیست و هشتمین دوره آن نیز برگزار و پرونده‌اش بسته شد. به بیانی بنایی که قرار بود پذیرای نمازگزاران باشد، حالا بیشتر جنبه نمایشگاهی پیدا کرده است تا کاربری فرهنگی. امروز همان گنبد و بناهایی هم که از بیرون دیوارها می‌توان دید، همگی نشان ازفرسودگی دارند. بناهایی با ترک‌هایی که گواهی هستند از حدود سه دهه رها شدن و سرگردان بودن.
داستان مصلی قصه نانوشته همین ساختمان‌های نیمه کاره است. در و دیوارهایی که اگر زبان داشتند، بی‌شک از اتفاق‌های پشت دیوارهای مسدود شده مصلی قصه‌ها برای تعریف شدن داشتند. حالا این دیوارها منتظرند تا ببینند چه کسی به سر و وضع‌شان رنگ ولعابی می‌دهد و بناهای نیمه‌کاره آنها را تکمیل می‌کند. شهرداری یا وزارت راه و شهرسازی؟

شهرداری در مصلی مسوولیتی دارد؟
حالا بعد از حدود سه دهه از شروع ساخت مصلی محمد باقر قالیباف شهردار تهران در مراسم انتصاب مدیران جدید خود اعلام کرد که از سوی رهبر معظم انقلاب ماموریت دارد تا پروژه مصلای تهران را تکمیل کند. قالیباف درجمع مدیرانش گفت: «مصلای تهران پروژه مهمی است که اخیرا در شهر تهران به ما واگذار شده و از بنده مطالبه شده است. مقام معظم رهبری فرمودند که باید بروید و این مصلای تهران را حل و فصل کنید، بنابراین خود را موظف به تکمیل مصلی می‌دانیم و درکمتر از ۳ سال آن را به اتمام خواهیم رساند». ادعایی که بلافاصله از سوی مسوولان پروژه مصلی تکذیب شد. مسوولان مصلی با صدور اطلاعیه‌ای این موضوع را تکذیب کردند و نوشتند: «مصلای امام خمینی طی این اطلاعیه صحبت‌های شهردار محترم تهران را خلاف ادب و اخلاق حرفه‌ای دانسته و هرگونه توافق با شهرداری تهران جهت تکمیل پروژه مصلی را تکذیب می‌کند. البته باوجود این اطلاعیه، قالیباف باز هم کوتاه نیامد و در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «در پی دستور و رهنمودهای مقام معظم رهبری شهرداری تهران پروژه مصلی را به اتمام خواهد رساند». اما اینها تنها اظهارات دو طرف ماجرا نبود. در طول چند هفته گذشته بارها بحث تولیت ساخت مصلی با واکشن‌های متفاوتی از سوی شهرداری و وزارت راه و شهرسازی مواجه شده است. براین اساس، شهردارتهران مدعی است که ظرف سه سال این پروژه مهم را به سرانجام خواهد رساند اما مسوولان پروژه مصلی و وزارت راه و شهرسازی، در برابر این ادعا مقاومت می‌کنند و حاضر نیستند، شهرداری را به حریم پررمز و راز پشت دیوارهای مصلی راه دهند….
هر چه هست، فعلا زور دولت به شهرداری چربیده است. چند روز قبل خبری از طریق شبکه‌های اجتماعی و خبرگزاری‌ها منتشر شد که براساس آن، مصلای تهران به ماموران شهرداری برای آغاز به کار تکمیل مصلی اجازه ورود نداده است. این ادعا گرچه از سوی قالیباف رد شد ولی باعث نشد تا اخبار درگوشی و شفاهی پیرامون آن پایان پیدا کند. همچنین بنابرگفته یک منبع موثق در شورای شهر، شهرداری تهران هنوز نتوانسته دفتری برای دکتر مازیار حسینی، (معاون عمرانی اسبق خود و فردی که وی را به عنوان مدیر پروژه مصلی معرفی کرده)، در داخل مصلی دست و پا کند و نامبرده هنوز سرگردان است. اما نکته زمانی جالبتر می‌شود که بدانیم محمدباقر قالیباف، شهردار تهران، خود یکی از اعضای هیات امنای مصلای تهران است.

شورا؛ باز هم «سکوت!»
دراین کشاکش بین شهرداری و مصلای تهران، واکنش شورای شهر از همه جالب‌تر است. اعضای این شورا که معمولا در مورد تمامی پروژه‌های بزرگ اظهارنظر می‌کنند در مقابل رودررویی قالیباف با دولتی‌ها سکوت کرده‌اند….

نمایندگان مجلس هم شاکی اند
حمیدرضا پشنگ، دبیراول کمیسیون عمران مجلس معتقد است که مصلی حیثیت نظام است و باید بیشتر از اینها جدی گرفته شود. نماینده خاش درمجلس درمورد تبعات منفی طولانی شدن این پروژه به «اعتماد» می‌گوید: «هیچ پروژه‌ای هر چند بزرگ باشد هم نباید تا این حد طولانی شود. امروز هر کس به مصلی نگاه می‌کند هم به دولت انتقاد می‌کند و هم به مجلس. تا جایی که ما می‌دانیم بودجه فرهنگی دولت کم هم نیست. چرا از آن محل کمبود بودجه خود را تامین نمی‌کنند؟ اینها دلیل موجهی برای کوتاهی درتکمیل این پروژه ملی نیست.»
پشنگ معتقد است که دلیل طولانی شدن پروژه مصلی، ضعف در نظارت است و بس. او همچنین براین باور است که فرقی نمی‌کند که چه کسی این پروژه را تمام کند، بلکه مهم این است که این طرح ملی هرچه سریع‌تر تمام شود. وی همچنین تاکید می‌کند که از این پس کمیسیون عمران نیز به طور جدی دراین مقوله ورود پیدا کند.

دعوا بر سر…
با تمام این تفاصیل، هنوز یک سوال اصلی برای مردم تهران باقی است. این سوال که بالاخره سوای از اینکه مسوول تکمیل پروژه مصلی چه سازمانی است، قراراست این پروژه قدیمی کی و با چه بودجه‌ای به اتمام برسد. اما بیش از آن، آنچه مهم است تکمیل این پروژه و استفاده از آن با همان کاربری فرهنگی و مذهبی است. پروژه‌ای که بسیاری از مسوولان به عنوان آبروی کشور از آن یاد می‌کنند. پروژه‌ای که می‌تواند برای هزاران سال همچون بناهایی باشکوه مانند مسجد امام در میدان نقش جهان اصفهان، مسجد گوهرشاد و… به یادگار باقی بماند.»