محمدعلی ابطحی: هر موسیقی‌ای در رادیو پخش می‌شد، از جاهای مختلف تذکر می‌گرفت

روزنامه اعتماد در صفحه 2 به انعکاس جدیدترین سخنان آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی پرداخته که توجه به ارتقای کیفیت را باعث ارتقای جایگاه مسلمانان در جامعه دانسته است.
 
وی به این نکته اشاره داشته است که: «مسلمانان کیفیت و آموزه‌های خوب تمدن‌های بشری در اقصی نقاط جهان را گرفتند و با ترکیب آنها و تلفیق آن با فرهنگ اسلامی، بهترین تمدن را خلق کرده بودند که متاسفانه بعدها به خاطر بعضی از مسائل سیاسی و اجتماعی و به ویژه اختلافات مذهبی دچار افول شد.»
 
 
 
مصباح‌یزدی: اگر اذن خداوند نباشد، از انبیا هم نمی‌توان پیروی کرد
اعتماد با استفاده از سخنان آیت‌الله مصباح‌یزدی، عنوان « برخی دموکراسی را مقدس‌تر از همه مقدسات می‌دانند » را منتشر ساخته و از قول وی آورده است:

– اینکه دلایل متعددی وجود دارد که ولی‌فقیه در زمان غیبت، به عنوان نا‌یب امام عصر(عج) به شمار می‌رود و اطاعت از وی واجب است، اما عده‌ای خود را به غفلت می‌زنند و دموکراسی را همچون وحی منزل و مقدس‌تر از همه مقدسات می‌دانند.

– حق حاکمیت بر مردم تنها برای خدا و کسانی است که از خداوند اجازه حکومت داشته باشند. طبق آیه قرآن، اطاعت از پیامبران هم به اذن خدا واجب است؛ یعنی اگر اذن خداوند نباشد، از انبیا هم نمی‌توان تبعیت و پیروی کرد.در زمانی که مردم از یک پاسبان ساده می‌ترسیدند و خود را مجبور به اطاعت می‌دیدند، یک روحانی عمامه به‌سر خطاب به شاه گفت: اگر خلاف احکام اسلامی عمل کنی، تو را بیرون خواهم انداخت؛ و چنین کاری را هم کرد. از زمان امام حسن(ع) تا امروز، هرگز این موقعیت فراهم نشده بود که در جامعه اسلامی یک حاکم مشروع در راس حکومت قرار گیرد، چرا که بنی‌امیه و بنی‌عباس ائمه(ع) را خانه‌نشین کرده، حق آنان را غصب کردند و بعد از آن نیز سلاطین جور حکومت کردند؛ اما بعد از ۱۳۰۰ سال که در همه عالم اسلام، یک حکومت مشروع وجود نداشت، خداوند به دست امام(ره) این حکومت مشروع را به وجود آورد؛ و این نعمتی است که دست‌کم در زمان غیبت، به هیچ کشور اسلامی داده نشده است.

– در دوران طاغوت، متدینین، پولی که از دولت می‌گرفتند را حرام دانسته و برای استفاده از آن از مرجع تقلید خودشان اجازه می‌گرفتند؛ اما امروز همان پست و مقام در نظام اسلامی، نه تنها پولش جایز بلکه خدمت در آن پست، عبادت به شمار می‌رود؛ همان‌گونه که در زمان شاه، جوانان از خدمت سربازی فرار می‌کردند، اما بعد از انقلاب، نوجوانان شناسنامه‌های خود را دستکاری می‌کردند که سن‌شان بیشتر به نظر بیاید و بتوانند به جبهه بروند؛ و این تفاوت ناشی از نعمت انقلاب اسلامی است.  

 
 
تنش‌های مذهبی میانمار، چالش‌ بزرگی برای آنگ سان سوچی است
این روزنامه برای پرداختن به پیروزی حزب آنگ سان سوچی، عنوان « پیروزی تاریخی  دموکراسی‌خواهان/ ارتش میانمار اریکه سیاست را واگذار می‌کند » را انتخاب نموده و با اشاره به محروم بودن مسلمانان موسوم به روهینجا در این انتخابات، پیش‌بینی کرده شکل‌گیری روند دموکراتیک در میانمار شرایط را برای اقلیت‌های این کشور نیز بهبود بخشد.
 

اعتماد با اشاره به نظر کارشناسان سیاسی آورده است: «آنگ سان سوچی با چالش‌های بسیاری رو به رو خواهد بود که نخستین و مهم‌ترین آنها بعد از عبور ارتش از اریکه قدرت، تنش‌های مذهبی است.»
 
میانمار ۵۱ میلیون نفر جمعیت دارد که دین ۸۰ درصد آنان بودایی است. حدود هفت درصد مردم این کشور مسیحی، حدود شش درصد پیرو آیین‌های بومی و حدود چهار درصد مسلمان هستند.
 
 
           
دایره‌المعارف تشیع به حرف میم رسید
روزنامه اعتماد در صفحه 7 به معرفی تازه های نشر پرداخته و برای جلد پانزدهم دایره‌المعارف تشیع، عنوان «از ماثر و الاثار تا مجتبی مینوی» را انتخاب نموده است. در بخشی از این گزارش می خوانیم:
«با توجه به اینکه این مجلد از دایره المعارف به حرف میم اختصاص دارد، در آن مداخل مهمی چون محمدبن عبدالله (ص)، مبعث، محمدتقی و محمد باقر مجلسی، سید حسن مدرس، مدینه، مسجد، مسلم بن عقیل، مشروطیت، معجزه، معرفت، مفاتیح‌الغیب، مفاتیح‌الجنان، مکتب اصفهان، مکتب خراسان، منطق، موسی صدر، میرفندرسکی و… خواندنی و قابل توجه هستند.
 

 با ورق زدن این دایره‌المعارف متوجه می‌شویم که در نگارش هر یک از مدخل‌ها از آخرین ویرایش‌ها و جدیدترین نسخه‌های یافته شده استفاده شده است و نگارندگان کوشیده‌اند ضمن توجه به منابع دست اول از تازه‌ترین پژوهش‌هایی که در زمینه مداخل موجود است، بهره بگیرند. همچنین گستردگی و تنوع مدخل‌ها و اختصاص نداشتن آنها صرفا به موضوعات قدیمی یا جدید از دیگر نقاط قوت و قابل توجه این کتاب است.»
 
 
محمدعلی ابطحی: هر موسیقی‌ای در رادیو  پخش می‌کردیم، از جاهای مختلف به ما تذکر می‌دادند
اعتماد در شماره های گذشته، شش قسمت از خاطرات شفاهی محمدعلی ابطحی در زمان مدیریت رادیو در دهه شصت را منتشر ساخته و اینک در هفتمین بخش آن با عنوان «وقتی سیاستگذاری‌ها موسیقی را ممنوع کرد» می خوانیم:
 
«در گفت‌وگوهای خاطرات شفاهی در مورد رادیو دهه ۶۰ که من مدیر آن بودم، به خاطرات موسیقیایی می‌رسیم. آقای رجبلو از دوستان قدیمی رادیو در ابتدای این گفت‌وگو، توضیح داد: من جزو نخستین کسانی بودم که به رادیو رفته بودم، به یاد دارم معضلی که از همان روز ۲۲ بهمن شروع می‌شد و طبعا زمانی که شما آمدید، چهار، پنج سال بود که ما در پخش بودیم و همچنان با آن معضل روبه‌رو بودیم، بحث موسیقی بود و همیشه گرفتار بودیم که چه موسیقی پخش شود و چه موسیقی پخش نشود. هرچه هم که پخش می‌کردیم همیشه از جاهای مختلف تماس گرفته می‌شد و بعضا به ما تذکر داده می‌شد. انگار آنقدر خط قرمز موسیقی شدید بود که ورود به هر کدام از بخش‌های موسیقی برای‌مان دردسرآفرین می‌شد. از این جهت می‌خواستم این بحث را مطرح کنم که شنوندگان عزیز ما بدانند زمانی که آقای ابطحی آمدند یک‌مرتبه یک فضای باز موسیقی خاصی را در رادیو شاهد بودیم.
 

 بحث‌هایی مربوط به برنامه‌های زنده‌ای که در زمان شما بسیار هم پرسروصدا شروع شد؛ مثل «سلام صبح بخیر»، «صبح جمعه با شما» و برنامه‌های دیگر که وارد آن فاز هم خواهیم شد اما شما از بحث موسیقی شروع کنید. آیا با جایی هماهنگ کردید مثلا با بیت حضرت امام یا با خود آقای هاشمی‌رفسنجانی؟ یا رویکرد رسانه آن موقع این گونه بود یا اینکه سلیقه خود شخص شما و جسارت‌های فردی‌تان بود؟
 
من در پاسخ به این سوال وخاطره آقای رجبلو، مساله موسیقی را با خاطره‌ای شروع کردم. خاطره مربوط به دورانی بود که من مدیر رادیوتلویزیون شیراز بودم، همه مدیران مراکز شهرستان‌ها را برای جلسه‌ای ‌در همین پخش استودیوی ۸ دعوت کرده بودند و ماهم شرکت کرده بودیم. جلسه توجیهی از سوی آقایان ارگانی مدیر رادیو و نبوی مدیر تولید رادیو و یاسینی مدیر پخش رادیو در ارتباط با موسیقی برگزار کردند. این جلسه احتمالا حدود اواخر بهار ۶۲ و چند ماه قبل از جابه‌جایی من بود. در آن جلسه، سخنرانی که فکر می‌کنم آقای ارگانی یا آقای یاسینی انجام دادند این بود که ما مطلع شدیم حضرت امام با کل موسیقی مخالفند و به این دلیل ما الان تمام سرودهایی که بعد از انقلاب با موزیک ساخته را با طبل و سنج ضبط می‌کنیم یعنی همان کلام را به جای موسیقی با طبل و سنج می‌گذاشتیم و در شهرستان‌ها هم حرف‌مان این است که شما نباید موسیقی پخش کنید و این قانون کلی رادیوست.
 
 احتمالا به دلیل اینکه آنها آقای محمد هاشمی را قبول نداشتند و خودشان را هم مجموعه‌ای قدرتمند سیاسی در کشور می‌دانستند و شاید با آن مراکز هماهنگی کرده بودند من نمی‌دانستم بدون اطلاع رییس و شورای سرپرستی به ما در شهرستان‌ها بخشنامه ابلاغ کرده‌اند و من هم تنها آخوند جلسه بودم و از نظر سنی هم مثل بقیه مدیران سن کمی داشتم. تنها آدمی بودم که اعتراض کردم و گفتم این چه مبنایی است؟ گفتند که این مبنا نظر حضرت امام است. من با همان جسارت‌های شخصی‌ام که داشتم با اینکه به من ربطی نداشت نزد دکتر روحانی، رییس شورای سرپرستی رفتم. آقای محمد هاشمی تهران نبود. آقای گرجی رییس‌دفترشان بود. آقای علی جنتی عضو نماینده قوه قضاییه در شورای سرپرستی هم در جلسه بود. آن زمان فکر می‌کردم این یک مصوبه رادیوتلویزیون و قطعی است. من به عنوان اعتراض نزد آنها رفتم که این چه کاری است و کجا فتوای امام است؟ یادم است آقای علی جنتی همین حریت‌هایی را که الان که وزیر ارشاد است دارد، همان‌موقع هم داشت و گفت که این سیاستگذاری است و ربطی به مدیرعامل ندارد. از آقای هاشمی هم بپرسید. من این گونه در ذهنم است که بچه‌های رادیو برای حذف موسیقی با محمدآقای هاشمی هماهنگ کرده بودند البته اگر اشتباه نکنم. به عنوان یک وظیفه الهی که سروصدا نکنیم و به خاطر خدا وقتی نظر امام این است ما هم قیامت‌مان را نفروشیم و این حرف‌ها…
 
در ذهنم است که هماهنگ کرده بودند و به این دلیل نزد شورای سرپرستی رفتم. آن زمان بحث این بود که آقای محمد هاشمی شورای سرپرستی را در کارهای اجرایی راه نمی‌داد و معتقد بود سیاستگذاری با شورای سرپرستی است. آقای جنتی استدلال کرد که این سیاستگذاری است و مساله حذف موسیقی را چه کسی گفته است؟ اصل این بی‌خبری شورا و عملکرد جزیره‌ای یک بخش از صدا وسیما در این امر مهم برای من جالب توجه بود.
 
 بسیاری از مشکلات اول انقلاب بر همین اساس شکل گرفت که آدم‌ها اجتهاد فردی می‌کردند و در بهترین صورت برای کسب ثواب شخصی دست به اقداماتی می‌زدند که نه شرع آن را تاکید کرده بود و نه قانون آن را قبول داشت. اما واقعیت این بود که شور انقلابی این مرزها را در خیلی جاها می‌شکست. یادم نیست که کجا اما گفتند آقای لولاچیان از امام یک استفتایی کردند و براساس آن استفتا این کار را می‌کنیم. یادم است زمانی که بچه بودیم و با پدرم به تهران می‌آمدیم به منزل آقای لولاچیان می‌رفتیم و با آنها آشنایی خانوادگی داشتیم. در فصل بعدی به مساله این استفتا و خاطرات جنبی آن خواهم پرداخت.
 
 من به شورای سرپرستی رفتم و بحث جلسه و حذف کلی موسیقی از رادیو را مطرح کردم. نکته جالب قضیه هم این بود که دوستان رادیو می‌گفتند این تصمیم در رادیو فقط اجرا می‌شود و نه در تلویزیون. چون آنان نپذیرفته‌اند که موسیقی را حذف کنند. صرفا انگیزه شرعی، بدون توجه به واقعیت تاریخی و شرعی وایرانی موسیقی در این حوزه. متوجه شدم که شورای سرپرستی از این سیاست که ما را به خاطر حذف موسیقی دعوت کردند، اطلاع نداشتند. بچه‌های رادیو بر اساس اینکه دوست داشتند بدون سروصدا درحقیقت یک کار الهی انجام دهند و در ذهن‌شان این بود که این نظر امام است و فتوای‌شان این است که موسیقی حرام است. به شیراز برگشتم…»