وعده‌ها و آسیب‌پذیری‌ها
آدام حسین
به محض این که نتایج انتخابات اعلام شد، کم‌کم لباس‌های بیشتری پوشیدم و در آخر نیز پتویی را مثل روسری روی سرم انداختم. اطرافیانم مرتّب از من می‌پرسیدند “آیا واقعاً این قدر سردت است؟” به سؤال‌هایی که از من پرسیده می‌شد جواب نمی‌دادم و دیوانه‌وار اعداد و ارقام اعلام شده را دنبال می‌کردم. تصوّر می‌کردم به خاطر این که عصر برای دعوت مردم به شرکت در رأی‌گیری تقلّا کرده بودم سردم شده بود. اما تازه آخر شب به دلیل سرمایی که به جانم افتاده بود پی بردم: این دلیل یک ترس و نگرانیِ عمیق بود.
این پیام نفرت که از رأس حکومت منتشر می‌شود، به خشونت‌های شخصی نیز مشروعیت خواهد بخشید و موجب شدّت گرفتن آنها خواهد شد. علاوه‌براین، رابطۀ مسلمانان و رنگین‌پوستانِ آمریکا با دولتشان را نیز دستخوش تغییر خواهد کرد. در واقع این همان اتّفاقی است که در جامعه رخ داده است. افراد حق دارند تحت حکومتِ نهادهایی زندگی کنند که با آنها به انصاف رفتار کنند و نگران‌حال آنها باشند، نه این که نسبت به آنها سوءظن داشته باشند و دائماً آنها را زیرکنترل بگیرند. یک دولت سرشار نفرت با ترساندنِ مردم از مشارکت دمکراتیک آنها را از حقوقشان محروم می‌سازد، با زیرسؤال بردن یک‌به‌یک عملکردهای آنها آزادی‌شان را سلب می‌کند و آنها را از مجموعه‌ای که قرار است از طرف آنها عمل کند طرد می‌کند.
من همچنان نومیدانه به دنبال پاسخ سؤالاتم می‌گردم، اما اکنون اجازه دهید دربارۀ آسیب‌پذیری‌های فردی‌مان رک باشیم. نه فقط مهاجران و اقلیت‌های قومی، بلکه افراد معلول، هم‌جنس‌گرایان، زنان و همۀ افراد جامعه موردتهدید ترامپ هستند. بیایید همه با مهربانی کردن به یکدیگر، خصوصاً به قشر آسیب‌پذیر، نسبت به تهدیدات انزجارآمیز ترامپ واکنش نشان دهیم.
