مسلمان سیاسی و مشکلاتش در دورۀ دونالد ترامپ
رشید دار
رئیس‌جمهور منتخب امریکا، دونالد ترامپ و همۀ کسانی که برای کابینه‌اش انتخاب کرده است، دارای نقطۀ اشتراک واحدی هستند و آن انزجار و نفرت نسبت به اسلام و مسلمین است. مدیر آتی سی‌آی‌ای، مایک پومپئو معتقد است که مسلمانان با تروریسم مخالفتی ندارند. دادستان کلّ آتی، جف سشنز نیز بارها از برنامۀ ممنوعیت مهاجرت مسلمانان به امریکا دفاع کرده است. ژنرال مایک فلین، مشاور امنیت ملّی ترامپ اسلام را یک ایدئولوژی سیاسی می‌داند که خود را در پس نام دین پنهان ساخته است.
وقتی یک مسلمان براساس اعتقادات دینی خود دست به اقدامی سیاسی می‌زند، برچسب «اسلام‌گرایی» می‌خورد. زیرا در جهان غرب، سیاست مسئله‌ای سکولاری است، نه دینی. وقتی یک مسلمان به خود جرأت می‌دهد و دیدگاه‌های سیاسی خود را عنوان می‌کند، خود را در معرض خطر اسلام‌گرا خوانده شدن قرار می‌دهد. به طور کلّی، در جامعۀ امریکا دائماً با برنامه‌های سیاسی مسلمانان مخالفت صورت می‌گیرد.
دهه‌ها است که دولت‌هایی در سراسر جهان (از فرانسه گرفته تا ترکیه و چین) مسلمانان را وادار به یک بازی بی‌پایان کرده‌اند و هر روز به آنها می‌گویند اگر این یک کار را هم انجام دهید، دیگر شما را خواهیم پذیرفت و کاری به کار شما نخواهیم داشت. اما فهرست دستورات روزبه‌روز طویل‌تر می‌شود:
بورکینی نپوشید!
در مدارس دولتی حجاب ممنوع است!
دامن بلند به تن نکنید!
کلاه چینی به سر نگذارید!
روزه نگیرید!
یا گوشت خوک بخورید، یا از گرسنگی بمیرید!
مصرف گوشت حلال ممنوع است!
در جمع‌ها برقصید!
پخش اذان ممنوع است!
ساخت مناره ممنوع است!
ریش نگذارید!
در هواپیما عربی صحبت نکنید!
با جنس مخالف دست بدهید!
در اماکن عمومی نماز نخوانید!
از قوانین شرع تبعیت نکنید!
توزیع قرآن ممنوع است!
اما چرا مسلمانان اجازه پیدا نمی‌کنند سیاسی عمل کنند؟ چرا سیاست‌ورزی مسلمانان با این همه واکنش‌های شدید مواجه می‌شود؟ این بدگمانی که مسلمانان اندیشه‌های سیاسی خود را از دین می‌گیرند، مدّت‌ها رایج بوده است؛ حتّی پیش از مطرح شدن ترامپ یا ظهور داعش. در واقع از زمانی که به یاد داریم، این واهمه و بدگمانی نسبت به مسلمانان و سلب آزادی سیاسی از آنان وجود داشته است. برای غرب که داعیه‌دار آزادی بیان است، جای شرم دارد که این‌گونه آزادی سیاسی را از مسلمانان دریغ کرده است. مردم مسلمان ملزمند که با این فرهنگ مسموم مبارزه کنند، چراکه سکوتشان به منزلۀ تأیید خواهد بود. اما اگر سکوت کردند و دیدند که مثل یک تومور از پیکرۀ امریکا کنده و دور انداخته شدند، دیگر نباید تعجّب کنند!
