وقتی نوبت انتصاب کشیشان میرسد، پاپ فرانسیس تنها عروسکی در دستان کلیسا است
وقتی پای قدرت و اعمالِ آن به میان میآید، مشاهده میکنیم که کلیسای کاتولیک دچار تعارضات ژرفی است
پاپ در حوزۀ مسائل دینی و اخلاقی عمدتاً پیروز میدان بوده است. وی بهراحتی و صراحت واقعیتها را میگوید و از دولتها میخواهد به پناهندگان، به مسئلۀ افزایش نابرابریهای اقتصادی و تغییرات اقلیمی اهمیت دهند.
چهار تن از کاردینالها با رسالۀ «لذّت عشق» پاپ مخالف هستند (Amoris Laetitia رسالهای است در باب موعظه و تشویق به ازدواج و تشکیل خانواده. «آموریس لاتیشیا» به طور ضمنی این اجازه را میدهد که کاتولیکهای طلاقگرفته و ازدواجمجدّد کرده بتوانند در مراسم عشای ربّانی شرکت کنند). اما پاپ تلاش دارد به آنها بفهماند که تصمیمگیری در حوزۀ همۀ مسائل مطلق نیست و باید با توجّه به موقعیت و شرایط تصمیمگیری کرد و واکنش نشان داد.
با این حال یک حوزه هست که فرانسیس میدان عمل را به کاردینالها و سازمان اداری واتیکان واگذار کرده و آن مسئلۀ انتصاب کشیشان است. این مسئله به منزلۀ قدرت داخلی کلیسای کاتولیک است. تنها کشیشها میتوانند در حوزۀ آموزههای کلیسا و وضع مقرّرات کلیسا شرکت داشته باشند، بر مایملک کلیسا نظارت داشته باشند، اسقفها و کاردینالهای جدید را انتخاب کنند، مراسم عشای ربّانی را انجام دهند و برای انتخاب پاپ بعدی رأی دهند. اما در حوزۀ انتصاب کشیشان، این سازمان اداری واتیکان است که نخهای عروسک خیمهشببازی پاپ را حرکت میدهد و او خود مستقلاً کارهای نیست.