آداب و رسوم تدفین مردگان در اقصی‌نقاط جهان
خاکسپاری اموات در کشورهای اسلامی تنها روش تدفین مردگان در کشورهای اسلامی است، اما از گذشته تاکنون اقوام و ملیت‌های گوناگون رسوم و آیین مختلف برای تدفین مردگان داشته‌اند که گزارش زیر نگاهی به آنها دارد:
واژۀ آنتیشتی به معنای «آخرین ایثار» است. جنازه بسته به طبقۀ اجتماعی، جنسیت و سنّ متوفّی، طیّ مراسم خاصّی به عناصر خلقت بازگردانده می‌شود. در این روش جسد در تلّی از هیزم سوزانده می‌شود و خاکستر او به جریان رودخانه سپرده می‌شود.
مهره‌هایی از جنس مرده- کرۀ جنوبی
از آنجا که در کرۀ جنوبی فضای کافی برای خاکسپاری وجود ندارد، کره‌ای‌ها ناگزیرند در مورد جنازه‌های امواتشان خلاقیت به خرج دهند. آنها جسد را می‌سوزانند، باقیماندۀ آن را به شکل مهره‌هایی شبیه به جواهر درمی‌آورند و غالباً پس از رنگ‌آمیزی، آنها را در ظرفی نگهداری می‌کنند.
برهنه‌رقصی- چین و تایوان
در کشور تایوان خیلی مهم است که افراد زیادی در مراسم خاکسپاری شرکت کنند. لذا بعضی از خانواده‌ها به منظور جذب جمعیتِ هرچه‌بیشتر جشن می‌گیرند و برهنه‌رقصانی استخدام می‌کنند تا با رقصیدن مردم را جمع کنند.
تابوت‌های معلّق- چین و فیلیپین
اهالی ساگادا در فیلیپین بر این باور بودند که هرچه تابوت به آسمان نزدیک‌تر باشد، متوفّی به بهشت نزدیک‌تر خواهد بود. لذا تابوت‌ها را در نقاطی دور از دسترس بر فراز کوهستان‌ها قرار می‌دادند.
جامه‌ای از یشم- سلسلۀ هان چین
اعضای خانوادۀ سلطنتی دودمان هان در جامه‌ای از جنس یشم تدفین می‌شدند. یشم به شکل مربع، مستطیل و مثلث بریده و با استفاده از سیم به شکل لباسی به هم دوخته می‌شد. این لباس‌ها فوق‌العاده گران‌قیمت بودند و تهیۀ آنها سال‌ها زمان می‌برد.
تشییع‌جنازه با موسیقی جاز- نیواورلئان
این روش آمیزه‌ای است از فرهنگ سنتی اروپا و آفریقا. صفی از نوازندگان جاز متوفّی را تا قبر همراهی می‌کند و در تمام راه موسیقی غمگین می‌نوازند. البته پس از اتمام تدفین، موسیقی‌های شادتری نواخته می‌شود.
تدفین جمجمه- جمهوری کیریباتی
اهالی کیریباتی چند ماه پس از تدفین، نبش‌قبر می‌کنند و جمجمۀ مرده را برمی‌دارند و پس از برق انداختن و روغن‌مالی آن را در خانۀ خود در معرض دید قرار می‌دهند.
در ماداگاسکار نیز فامادیهانایی‌ها هر 5-7 سال مرده را از قبر درمی‌آورند، دوباره در پارچه‌ای می‌پیچند، معطّر می‌کنند و با آن می‌رقصند.
عکس یادگاری با مرده- انگلستان
در عصر ویکتوریا گرفتن عکس با اموات رایج بود.
تدفین آسمانی- تبت
در بیشتر فرقه‌های بودایی، اجساد سوزانده می‌شود. اما چون در تبت چوب زیادی برای سوزاندن اموات نیست، تبتی‌ها جنازۀ مردگان خود را در دسترس کرکس‌ها قرار می‌دهند تا بخورند. سپس استخوان‌ها را جمع می‌کنند و به کلاغ‌ها می‌دهند.
توتنپس- یونان باستان، مصر، شمال‌شرق آفریقا
پیروان بعضی ادیان مصری یا سامی پاسپورت‌هایی برای اموات داشتند که بر روی آن عکس متوفّی و دستورالعمل‌هایی برای سیر و سیاحت در جهان اخروی درج شده بود.
برج خاموشان- ایران و هند
زرتشتی‌ها مردگان خود را در جایی به نام برج خاموشان در دسترس لاشخورها قرار می‌دهند تا گوشت آنها را بخورند. سپس استخوان‌ها را در مرکز سازه جمع می‌کنند تا پوسیده شود. باران نیز استخوان‌ها را می‌شوید و راهی خاک می‌شود. از این طریق متوفّی پاک می‌شود و به خاک بازمی‌گردد.
تدفین در کشتی- اسکاندیناوی
جسد به همراه اشیاء ارزشمندی مثل شمشیر، زره و جواهرات در قایقی که مخصوص این کار ساخته شده قرار داده می‌شود. گاهی قایق به دریا فرستاده می‌شود و گاه به تابوت مبدّل می‌شود و دفن می‌گردد.
مومیایی کردن- مصر باستان، قارۀ آمریکا و آسیا
در این روش اندام‌های داخلی از جسد خارج می‌شود، یا جسد خشکانده می‌شود و از گزند آفات مصون می‌گردد. قدمت قدیمی‌ترین مومیایی‌ها به 9400 سال پیش برمی‌گردد.
مرده‌خواری- آفریقا، آمریکای جنوبی و اقیانوسیه
در این روش عزاداران جنازه را به عنوان نوعی ابراز ترحّم یا جذب نیروی حیاتی متوفّی می‌خورند.
اجساد لجنی- اروپا
این نیز نوعی مومیایی کردن است. متوفّی در یک لجنزار دفن می‌شود که به طورطبیعی جنازه را مومیایی می‌کند و سالم می‌ماند.
سردابه- سراسر جهان
سردابه یا دخمه‌ها آرامگاه‌های زیرزمینی برای تدفین مردگان هستند.
تهی‌گور- سراسر جهان
این بنا قبری خالی است که به یادبود فرد یا افرادی که در جای دیگری دفن شده‌اند ساخته می‌شود.
تدفین در دریا
ریشه‌های این سنّت باستانی بسیار عمیق و نامعلوم است و در اکثر ادیان بزرگ دیده می‌شود.
سکۀ اوبول کارن، یونان باستان
سکّه‌ای همراه با مرده دفن می‌شد تا با آن هزینۀ ورودی جهان اخروی را بپردازد.
تدفین اکولوژیک
در عصر مدرن بعضی‌ها ترجیح می‌دهند به جای این که فضایی در قبرستان اشغال کنند یا گازهای سمّی حاصل از سوختنشان در محیط‌زیست پخش شود، جسدشان سریع تجزیه شود و به طبیعت بازگردد.
مرده‌سوزی، سراسر جهان
این روش در مکاتب بودیسم و هندوئیسم رواج دارد و سال‌هاست که در مسیحیت نیز رفع ممنوعیت شده و رواج یافته است.
جهت‌گیری جسد
مسیحیان سر مرده را به سمت غرب و پاها را به سمت شرق قرار می‌دهند که این موضوع به رجعت مسیح مرتبط می‌شود. البته گاهی قاتلان، دزدها، خودکشی‌کرده‌ها و امثال آنها را سروته یا بر سر چهارراه‌ها دفن می‌کنند.
ساتی، هند
طبق این رسم، بیوۀ مرد خود را زنده‌زنده در تلّ آتش جنازۀ شوهر می‌افکند.
خفه کردن، فیجی
در این رسم، اعضای نزدیک خانوادۀ متوفّی (اکثراً همسر) از طریق خفه کردن کشته می‌شدند. اهالی فیجی معتقد بودند که خدای روویالو روح مردی را که همراه همسرش وارد جهان آخرت نشود نابود خواهد کرد.
تدفین در فضا، آمریکا
شرکت‌هایی مثل سلستیس خاکستر اموات را به مدار دور زمین یا با هزینه‌ای گزاف‌تر به ماه منتقل می‌کنند.
Hi there, yeah this article is in fact pleasant and I have learned lot of things from it concerning blogging.
thanks.
Thanks to my father who shared with me on the
topic of this web site, this webpage is actually amazing.