نتایج یک نظرسنجی: کافرها نیز در شرایط بحرانی به دعا و نیایش روی می‌آورند
بسیاری از کافرها و کسانی که به خداوند اعتقادی ندارند، در بحران‌ها به طور غریزی دست به دعا برمی‌دارند و از خدا درخواست کمک می‌کنند. لذا جای تعجّب نیست که نتایج یک نظرسنجی جدید نشان داده از هر پنج فردِ غیرمتدیّن، یک نفر به دعا و نیایش می‌پردازد.
به گزارش دین‌آنلاین به نقل از گاردین، براساس نظرسنجی صورت‌گرفته، نیمی از جمعیت بزرگسالان بریتانیا اهل نیایش هستند و احتمالِ نیایش کردنِ این افراد در حین انجام بعضی از فعالیت‌ها افزایش پیدا می‌کند. یک سوم از افراد در اماکن عبادی به نیایش می‌پردازند، یک سوم پیش از خواب یا هنگام برخاستن و یک سوم دیگر نیز هنگام انجام فعالیت‌های روزمرّه با خدا راز و نیاز می‌کنند. از هر پنج نفر، یک نفر در حین انجام کارهای خانه یا آشپزی نیایش می‌کند، 15% در هنگام سفر و 12% نیز هنگام انجام فعالیت‌های ورزشی یا تفریحی.
کمتر از نیمی از کسانی که با خداوند راز و نیاز می‌کنند، معتقدند که خدا دعاهایشان را می‌شنود. این یعنی اکثریت دعاکنندگان احساس می‌کنند خداوند پاسخی به عجز و لابه‌هایشان نمی‌دهد. در مقابل از هر ده نفر، چهار نفر معتقدند دعا کردن اوضاع جهان را تغییر می‌دهد، و همین تعداد از افراد نیز می‌گویند دعا کردن حالشان را بهتر می‌سازد.
طبق نتایج این نظرسنجی که مؤسسۀ پژوهشی «کامرس» آن را به سفارش «تیرفاند»، آژانس امداد مسیحیان انجام داده، مسائل خانوادگی (با رتبۀ 71%) در صدر فهرست موضوع دعاها هستند؛ موضوع بعدی برای دعاها تشکّر از خداوند (42%)، دعا برای شفای بیماری‌ها (40%) و دعا برای دوستان (40%) است. مسائل جهانی مثل فقر یا بلایا و فجایع در پایین فهرست قرار دارد (24%).
در میان افراد غیرمتدیّن، رایج‌ترین دلیل برای دعا کردن وقوع بحران‌ها یا مشکلات شخصی است. از هر چهار نفر، یک نفری برای به آرامش رسیدن یا کاستن از احساس تنهاییِ خود دست به دعا برمی‌دارد.
آقای هنریِ 64 ساله فردی غیرمذهبی است و اعتقاد چندانی به خدا ندارد، اما هر شب کنار تخت خود زانو می‌زند و دعا می‌کند. او در این‌باره می‌گوید: “من خیلی نگران این موضوع هستم. آیا دعا کردن نوعی بیمه‌نامه است؟ خرافات است یا جنبۀ حقیقی دارد؟” با این حال او «دعای ربّانی» (Lord’s Prayer) را می‌خواند و برای عزیزان خود طلب سلامتی و امنیت می‌کند. گاهی برای بعضی از افراد یا گروه‌هایی که در رنج و عذاب به سر می‌برند نیز دعا می‌کند. اما دربارۀ این که خداوند دعاهایش را می‌شنود یا خیر مردّد است و می‌گوید دعا کردن حال او را بهتر نمی‌کند، اما باز هم به سمت دعا کردن روی می‌آورد.
خانم راشل ترویک، اسقف گلاستر می‌گوید: “دستاوردهای اخیر نباید ما را متعجّب سازد. این نتایج حاکی از اشتیاق بشر برای عشق و ارتباط با رازآلودگی خداوند در میان روزمرّگی‌های زندگی است.”
ایزابلا هملی، دین‌یار اسقف‌اعظم کانتربری می‌گوید: “دعا اساساً یک خطّ ارتباطاتی با خداوند است؛ دعا به منزلۀ اندیشیدن، تعمّق کردن و قرار دادن نگرانی‌ها و دغدغه‌های شخصی در یک تصویر بزرگ‌تر است. دعا می‌تواند دربردارندۀ درخواست‌هایی نیز باشد، اما این که خدا را به مثابۀ یک بابانوئل بدانیم فایده‌ای ندارد… حتّی بسیاری از افراد غیرمذهبی نیز در برهه‌ای از زندگی خود به دعا و نیایش روی می‌آورند. دعایی که به صورت خودجوش و فی‌البداهه صورت می‌گیرد، در واقع طلب التفات و یاری خداوند است.”
نظرسنجی صورت‌گرفته حاکی از آن بود که دعا جزء مهمّی از زندگی بسیاری از مردم در بریتانیا است.
