گلایه‌های اهل سنت از امام، بازرگان و طالقانی

اقلیت‌ها در هر کشوری، دارای حقوقی هستند و می‌باید به حساسیت‌های آن‌ها واقف بود و منزلت و حقوق آنها را در نظر گرفت. اقلیت‌های دینی در ایران نیز از جمله افرادی هستند که می‌باید همواره مورد توجه و امعان نظر قرار گیرند. عدم رسیدگی به مشکلات آن‌ها بعضاً می‌تواند اسباب نارضایتی‌هایی را فراهم کند. با پیروزی انقلاب اسلامی، اقلیت‌های دینی در ایران نیز به رسمیت شناخته شدند و کرسی‌های نمایندگی در مجلس شورای اسلامی نیز به دست آوردند. با وجوداین برخی نارضایتی‌ها در میان اقلیت‌های دینی همچنان وجود دارد. در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی نیز گلایه‌هایی را از جانب اهل سنت شاهدیم. حجت‌الاسلام احمد صادقی اردستانی در خاطرات خود، یکی از گلایه‌های اهل سنت را که در اوایل انقلاب ایجاد شده بود این‌گونه بازگو کرده است:

“با آماده شدن مقدمات رأی‌گیری، تبلیغات برای همه‌پرسی شروع شد و در وهلهٔ اول، در حالی که فرصت کمی در اختیار داشتیم، به همراه امام جمعه اهل سنت، آقای نحوی و آقای صالحی اعلامیه مشترکی را با این متن که “ما علمای شیعه و اهل سنت جزیره قشم به جمهوری اسلامی رأی “آری” می‌دهیم.”، صادر کردیم و از طریق خبرنگار تلویزیون بندرعباس برای پخش فرستادیم که از تلویزیون مرکز استان هرمزگان پخش شد. به قول شهید غلام حسین حقانی، این اولین اعلامیه در نوع خود بود که در استان به این صورت انعکاس یافت.

در کنار صدور اعلامیه، روز جمعه به مسجد صاحب الزمان (عج) شیعیان رفتم و قبل از نماز جمعه سخنرانی کردم؛ سپس به مسجد اهل سنت رفتم و بعد از اقامه نماز، برای آنها هم سخنرانی کردم. موضوع سخنرانی در هر دو مجلس، مسائل انقلاب و دعوت برای شرکت فعال در همه‌پرسی بود. علاوه بر ملاقات عمومی با مردم، با برادران روحانی اهل سنت نیز جلسه خصوصی داشتم تا آنها حرف‌ها و درددل‌هایشان را مطرح کنند. آن‌ها به طور عمده سه گلایه از مقامات عالی رتبه داشتند:
گلایه اول به خود امام خمینی بر می‌گشت؛ این عزیزان می‌گفتند: امام در طول مبارزه، همواره از اسلام سخن می‌گفت و هیچ گاه پای مذهب را به میان نمی‌آورد، ولی بعد از پیروزی انقلاب و در یک سخنرانی برای دانش آموزان، هفت بار نام مذهب شیعه را برده است.

گلایه دوم هم از مهندس بازرگان، نخست وزیر بود که می‌گفتند: در سخنرانی‌های خود، ضرب المثلِ پیراهنِ عثمان را مطرح می‌کند.

آخرین گلایه از آیت‌الله سید محمود طالقانی بود، زیرا از به کار بردن برخی واژه‌ها توسط ایشان دلخور بودند که با پاسخ و توضیحات من تا حدود زیادی قانع و مجاب شدند.”

(همراه صادق، خاطرات حجت الاسلام و المسلمین احمد صادقی اردستانی، مؤسسه چاپ و نشر عروج، 1396، صص 188-189)

مطالب مرتبط
درج دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.