خشونت خانوادگی عامل تبدیل مردان به تروریستها

در سال 2017، خالد مسعود 52 ساله بر روی پل وست مینیستر در عابران را با ماشین زیر گرفته و با چاقو به کیت پالمر حمله می نماید. او دارای یک رشته محکومیتهای جنایی بابت بکار بردن خشونت بود ولی از سال 2003 کمتر در جلوی چشم پلیسها بود. جوآن اسمیت در اثر خود “خشونت خانگی [Home Grown] ” می گوید که مسعود با انتخاب “مخفی کاری رفتار خشن اش و پنهان نمودن آن در پشت درهای بسته” به کنترل و مضروب نمودن زنان می پرداخت.
اسمیت که یک فمینیست و فعال حقوق بشری می باشد معتقد است که اگر قربانیان مورد توجه قرار گرفته، بدرفتاری خانگی بهتر مورد شناسایی قرار گرفته، بدانها به طور موثر در دادگاه پیگیری می شدند، در نتیجه از انجام فعالیتهای متعدد تروریستی که به نام دین، ایدئولوژی افراطی و زن ستیزی صورت گرفته، جلوگیری می شد. پس چرا این ارتباط نادیده گرفته می شود؟
اسمیت مواردی را ذکر می کند: دارن اوزبورن، کسی که در پارک فینزبوری لندن با ون خود به میان یک گروه از مسلمانان رفت؛ سعید و شریف کوآچی که در حمله به مجله طنز فرانسوی شارلی ابدو شرکت داشتند؛ سلمان عابدی که یک بمب را در منچستر منفجر نمود. عابدی 17 ساله با مشت به سر همکلاسی دختر خود کوبیده بود و علت آن را کوتاه بودن دامنش دانسته بود. او مجازات نشده و هیچ نوع نشانه اخطاری بر جای نمی گذارد و براساس نظریه اسمیت اطلاعات بی ارزشی برای نیروهای امنیتی ارائه داده بود. اسمیت می گوید که دوران کودکی به طور کلی یا تا حدودی با زن ستیزی، فقر، غفلت ورزی، تجاوز و نژادپرستی شکل گرفته است و مثال میاورد که گروه “بیتل ها” اعضای یک گنگ در لندن می باشند که به دولت اسلامی (داعش) می پیوندند، یا الیوت راجر 22 ساله یک فرد است که به اختیار خود تجرد را انتخاب کرده است. او در مانیفست خود قبل از کشتن شش زن و مرد و زخمی کردن 13 تن دیگر در کالیفرنیا در سال 2014 اعلام می کند: “من همه زنان را نابود خواهم کرد چرا که من هرگز نمی توانم آنها را داشته باشم [بپذیرم].”
اسمیت به نقل از نظیر افضل ـ دادستان سابق شمال غرب انگلستان ـ که در زمینه پیگیری بهره کشی جنسی کودکان و خشونت علیه زنان به طور خستگی ناپذیری تلاش نموده است می گوید: “قربانی نخست یک افراط گرا یا تروریست زنی است که در خانه او می باشد.” افضل اشاره می کند که 25 هزار مرد بعنون تهدیدهای بالقوه تروریستی تحت نظر پلیس و نیروهای امنیتی می باشند. او می گوید: “شما نمی توانید 25 هزار نفر را کنترل بکنید اما شما می دانید کسانی که در زمینه خشونت علیه زنان شناخته شده هستند بعنوان یک عامل بسیار خطرناک هستند.”
می توان در رویارویی با آنچه که پلیس بعنوان [خشونت] خانگی و جرم جدی ای تلقی می کند به صورت قابل ملاحظه ای نه تنها شانس نجات زندگی زنان، شرکای زندگی و دوست دخترهای سابق، بلکه اعضای جامعه را نیز افزایش داد. خشونت خانگی امری رایج است و اسمیت می گوید یکی از پنج زن در طول عمرش آن را تجربه خواهد کرد. او می گوید کلیشه هایی وجود دارد مبتنی بر اینکه زنان بابت تحریک به خشونت ـ نق زدن ـ بایستی سرزنش شوند و به خشونت مردان توجهی نشود.
چهل سال قبل، دو جامعه شناس به نام امرسون دوباش و راسل دوباش اثری با عنوان خشونت علیه زنان منتشر کردند و خواستار تغییر در نظریات غالب نسبت به مردسالاری، جایگاه مطیعانه و منزوی زنان در جامعه … و تغییر خانواده سلسله مراتبی شدند. خشونت خانگی ریشه در نابرابری دارد و بایستی به شدت جلوی آن گرفته شود تا قبل از آن که پسرانی همچون برادران کوآچی دست به خشونت بلند کنند به درستی به آنها کمک شود.