کوچ ارامنه و اکراد سوریه به قره‌باغ اشغالی

 

در حالی که دولت ارمنستان موفق به اشغال قسمتی از اراضی آذربایجان شد، در سال‌های گذشته اقدام به ورود اتباع کشورهای دیگر (تحت عنوان ارامنه) به این اراضی اشغالی نموده است؛ اما با توجه به وضعیت اقتصادی وخیم دولت ارمنستان، این طرح نه تنها به افزایش جمعیت ارامنه منجر نشده بلکه از میزان بالای ارامنه فراری از قره‌باغ و ایروان نیز نکاسته است. سیاست مهاجرپذیری ارامنه سابقه‌ای دیرینه دارد و به زمان شوروی سابق برمی‌گردد.

 

«ماکریچیان» خبرنگار «ارمنیان ناو» در گزارش اخیر خود از وضعیت زندگی ساکنان اشغالگر قره باغ به قسمتی از واقعیات موجود در شهر «لاچین» که توسط ارامنه به «بردزور» تغییر نام یافته پرداخته است.

 

ماکریچیان در این گزارش با ساکنان کنونی این شهر مصاحبه کرده است. سپوه کشیشیان یکی از افراد مصاحبه شونده است. او از اکراد سوریه است که به این منطقه مهاجرت کرده است. وی در مورد وضعیت منطقه می گوید: در اینجا آینده‌ای وجود ندارد، افرادی که قبل از ما به اینجا آمده‌اند همه می‌خواهند فرار کنند، چه ارامنه‌ای که تازه به اینجا مهاجرت کرده‌اند و چه قدیمی‌ها خانه‌های خود را می‌فروشند و به روسیه فرار می‌کنند.

 

سپوه کشیشیان که خود ارمنی شده است ولی خانواده او از کردهای شهر رأس‌العین سوریه هستند، می‌گوید: وقتی ما را به وزارت ارامنه مهاجر بردند، از ما پرسیدند آیا می‌خواهید در قره‌باغ ساکن شوید؟ ما پرسیدیم قره‌باغ چیست؟ گفتند قره‌باغ یعنی یک خانه، شغل، امکانات زندگی و رفاه. ما هیچ چیز در مورد قره‌باغ نمی‌دانستیم. یک سال در مهمان‌خانه زندگی کردیم و اکنون به یک صومعه منتقل شده‌ایم. 

 

در بخش دیگری از این گزارش با یک مهاجر دیگر به نام یاکوب آرتین مصاحبه شده است. یاکوب آرتین که به همراه همسر یونانی و دو فرزندش در یک صومعه در نزدیکی شهر قمیشلی زندگی می‌کند، می‌گوید: ابتدا ما را به وزارت ارامنه مهاجر بردند. از ما پرسیدند می‌خواهید به قره‌باغ بروید؟ ما گفتیم قره‌باغ کجاست؟ گفتند قره‌باغ یعنی، خانه، شغل، امکانات زندگی و رفاه خواهید داشت. ما هیچ تصوری از قره‌باغ نداشتیم.

 

او که از وضعیت معاش خود و خانواده‌اش ناراضی است، می‌گوید: یک سال در مهمان‌خانه زندگی کرده‌ایم و اکنون در این صومعه زندگی می‌کنیم. صومعه‌ای که قبلاً مسجد بوده و با یورش ارامنه ابتدا به خوکدانی و سپس به صومعه تبدیل شده است.

 

یاکوب که از برآورده نشدن وعده‌های دولت ارمنستان ناراحت است، می‌گوید: من دو فرزند دارم و الان سه ماه است که حقوق نگرفته‌ام. غذا یکی از اساسی‌ترین مشکلات‌مان به حساب می‌آید.

 

او می‌گوید ما کشاورزی می‌کنیم. قرار بود از هر هکتار یک تن محصول به ما بدهند ولی حالا فقط چهل کیلوگرم داده‌اند! من از بانک وام گرفته‌ام و توان بازپرداخت آن را ندارم.

 

یاکوب  با ناامیدی می‌گوید: قرار بود به ما خانه، شغل و پول کافی برای غذا و لباس بدهند تا ما در اینجا بمانیم و زندگی کنیم، ولی حالا نگران این هستیم که از گرسنگی نمیریم.

 

همسر او می‌گوید: آمدن ما به اینجا اشتباه محض بود. ما هر روز وضعیت زندگی پیشین خود را با وضعیت کنونی‌مان مقایسه می‌کنیم و حسرت می‌خوریم. ما با بومیان اینجا فرق داریم. خانه ما اینجا نیست. ما متولد جای دیگری هستیم. درست است که ارمنی هستیم ولی این دلیل نمی‌شود که لزوماً اینجا زندگی کنیم. جایی که حتی ساکنان پیشین آن نیز فرار از آن را بر قرار ترجیح می‌دهند.

 

او می‌گوید: یک خانوده دیگر نیز در صومعه مذکور زندگی می‌کنند. شمیرام واردانیان نه ماه است که به همراه چهار فرزندش به اینجا آمده است.

 

او همچنین می‌گوید: اینجا جای غریبه‌هایی مانند ما نیست. برای ما زندگی در اینجا بسیار مشکل است. ما هر روز داستان افرادی را می‌شنویم که شغل‌شان را از دست می‌دهند.

 

یکی دیگر از ارامنه مهاجر سوریه می‌گویند: ما با این تصور به اینجا آمدیم که به ما خانه و شغل خواهند داد، اگر آنها به قول‌های خود عمل نکنند، ما نمی‌توانیم اینجا زندگی کنیم. حالا دیگر ما خانه و زندگی خود را در سوریه نیز از دست داده‌ایم و نمی‌توانیم به آنجا بازگردیم.

 

این گزارش افزوده است، از  سال 2011 تعداد 8500 نفر از ارامنه از نقاط دیگر جهان به این منطقه مهاجرت کرده‌اند که اکنون با مشکلات اقتصادی فراوانی دست به گریبان هستند و دولت ارمنستان نیز به تعهدات خود در قبال آنها عمل نمی‌کند.

 

گفتنی است چندی پیش اداره ملی آمار ارمنستان اعلام کرد در 6 ماه گذشته بیش از 15هزار تن از ارمنستان مهاجرت نموده‌اند.

 

 
یکی از خبرگزاری‌های ارمنستان، طی گزارشی به بیان حقایقی درباره کوچاندن ارامنه و اکراد از سرزمین‌هایی چون سوریه و لبنان با وعده شغل، خانه، ماشین و درآمد مناسب به این سرزمین اشغالی است.