نابسمانی در منبر و مرثیه +ویدیو

در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که به لطف انقلاب اسلامی، آقایان و خانم‌های اهل‌منبر و نیز مرثیه‌خوان، آزادند تا در هر زمان و مکان، رسالت خود را ایفا کنند. نظام اسلامی نیز به خوبی با آن‌ها همراهی کرده تا حد امکان، رسانۀ ملی را هم در اختیار آنان گذاشته است. کاستی بزرگ این میدان‌دهیِ با برکت، نبودِ نظارتی دقیق بر آن است.

در نظر عموم، حضور پیوسته در شبکه‌های گوناگونِ رسانۀ ملی و نیز اماکن مهمی مانند بیت‌رهبری، به افراد و گفته‌های آن‌ها اعتبار ویژه می‌بخشد. برای همین، شنیدن سخنی از زبان ایشان همان، تلقی به درستی‌اش از نظر عموم، همان.

حال اگر برخی از این بزرگوران که به برکت مراکز یادشده، نام‌دار و مورداعتماد مردم گشته‌اند سخنِ سست، نامربوط، نادرست و یا گمراه‌کننده‌ای را بر زبان جاری کنند چه کسی پاسخ‌گوی پیامدهای ناگوار آن است؟ خود او؟ یا رئیس سازمان و هیئت؟

به نظر بنده جرم دومی بیش از اولی است. اوست که واسطۀ اتصال این گوش‌ها به آن زبان است. او «باید» تدبیری می‌اندیشید تا چنین نشود.

برای کاستن از این آسیب، پیشنهاد می‌شود:
۱. هر موضوعی به متخصص آن داده شود تا او در آن موضوع سخن گوید.
۲. گذراندن دوره‌هایی برای آشنایی با منابع و آگاهی از بایسته‌های محتوا برای مداحان الزامی شود. سپس پای‌بندی به آن آموزه‌ها شرطِ افاضۀ ایشان قرار گیرد.
۳. ارزیابی متن سخنرانی و یا اشعار و محتوای مدح و مرثیه از سوی کارشناسان، پیش از اجرا، راهی دیگر برای کاستن از آن آسیب است.

باور کنیم نقل روایات نامعتبر و گاه روایاتی که وجود خارجی ندارند، مانند «الحمدلله الذی جعل اعدائنا مِن الحَمقَی»، یا بازگویی حکایاتی در تضاد با جایگاه اهل‌بیت(ع) مانند -معاذ الله- قماربازی امام معصوم(ع) و یا خواندن اشعاری سراسر شرک‌آلود مانند « … یاد اون لحظه‌ای که دوتا ملک سوال کنن… که بگو خدات کیه؟ قبله‌ت کجاست؟ چیه کتابت؟ و اسم پیمبر تو بگو … تو جواب اولی می‌گم علی، دیگه هر چی که بگن بگم حسین، مَن قبلتُک؟ حسین» نامش تبلیغ دین و کمک به گسترش دین‌داری میان مردم نیست.