ایمان در عصر اختفای الهی

از استدلال‌هایی که وجود خدا در جهان را نشانه می‌رود، برهان “اختفای الهی” است. به این معنا که خداوند از دیده‌ها پنهان است و رخ نمی‌نماید؛ گاه بندگانش را در سختی رها می‌کند؛ گاهی که او را می‌خوانند، از پسِ پرده برون نمی‌آید و مددی نمی‌رساند.

خداناباوران، این موضوع را برجسته کرده و گفته‌اند که اگر خداوند عاشق بندگانش است، پس چرا چنین در اختفا رفته و مستوری پیشه کرده است؟ آنها این اختفای الهی را از ادله خداناباوری نیز محسوب کرده‌اند.
اما آیا در این عصر اختفای الهی می‌توان همچنان مؤمنانه زیست؟ ایمان به خدا چه رنگ و بویی خواهد داشت؟ در این پرونده موضع چهار متفکر را به بحث گذاشته‌ایم و از ایمان در عصر اختفای الهی سخن گفته‌ایم.