مهدی(عج) همان اعلام‌الدین، اعلام‌الهدی و اعلام‌التقی است

 کتب لغت ذیل کلمه عَلَم (بر وزن قلم) معانی همچون پرچم، بزرگ قوم، نشان درفش، کوه بلند و نشانی که در راه برای شناختن برپاسازند را ذکر کرده‌اند. در مفردات راغب اصفهانی، عَلَم، اثر و نشانه‌ای عنوان شده که شیء با آن شناسایی می‌شود مثل عَلَم لشکر و عَلَم طریق (تابلوی راه) و کوه را نیز به جهت معلوم بودنش عَلَم گفته‌اند.

جمع عَلَم را، ” اعلام” عنوان کرده و در قرآن کریم در آیه ۳۲ سوره شوری خداوند تبارک و تعالی می‌فرمایند: ((و من آیاته الجوار فی البحر کالاعلام)) (و از نشانه‌های او کشتی‌هایی است که در دریا همچون کوه‌ها (علائمی برجسته) به نظر می رسند) و در آیه ۲۴ سوره الرحمن نیز می‌فرمایند: ((و له الجوار المنشات فی البحر کالاعلام)) (و برای اوست کشتی‌های ساخته شده که در دریا به حرکت در می آیند و همچون کوه (علائمی برجسته) هستند) و در هر دو آیه نمایان بودن و مشخص بودن از” اعلام” مدنظر بوده است. نمایه و نشانه‌ای دارای عظمت و بزرگی که در نعمت‌ها و مخلوقات بزرگی چون دریا، نیز کاملاً مشخص و همچون کوه‌ها که در عرصه وسیع ارض و کره خاکی، کاملاً نمایان و مورد توجه خلق الهی است، می‌باشند.

در زیارات ماثور از اهل بیت (ع) نیز کلمه” اعلام” به اهل بیت (ع) نسبت داده شده است. به عنوان نمونه در زیارت جامعه کبیره بر ائمه طاهرین به عنوان”اعلام التقی”سلام داده می‌شود.در زیارت وارث و زیارت اربعین شهادت داده می‌شود که ائمه از ولد حسین بن علی (ع)،” اعلام الهدی” هستند. در زیارات وارده برای روز سه شنبه (زیارت حضرات امامان چهارم و پنجم و ششم) نیز بر ائمه طاهرین به عنوان”اعلام التقی”سلام داده می‌شود. در دعای ندبه، اهل بیت (ع) به عنوان” اعلام الدین” مورد پرسش و جستجو واقع شده و چنین آمده است که” این اعلام الدین و قواعد العلم”. در زیارت‌های امام حسین (ع) در ایام رجب و شعبان نیز عبارت” اشهد انکم اعلام الدین” آمده است.

با عنایت به موارد فوق اهل بیت (ع) نشانه و عَلَم، برای تقوا، هدایت و دین هستند. بدین معنی که هر کس خواهان وارد شدن به دین الهی و صراط مستقیم و جمع متقین باشد، بایستی از نشان و علامت آشکار الهی که همانا اهل بیت عصمت و طهارت و خاندان نبی خاتم (ص) هستند راه جویی کرده و به سوی ایشان حرکت نماید. از ایشان راهنمایی خواسته و عنان سیر خویش در زندگی را بدیشان بسپارد.

امام سجاد (ع) در دعای چهل و هفتم صحیفه سجادیه می‌فرمایند: ((اللَّهُمَّ إِنَّک أَیّدْتَ دِینَک فِی کلِّ أَوَانٍ بِإِمَامٍ أَقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبَادِک، وَ مَنَاراً فِی بِلَادِک بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِک، وَ جَعَلْتَهُ الذَّرِیعَهَ إِلَی رِضْوَانِک، وَ افْتَرَضْتَ طَاعَتَهُ، وَ حَذَّرْتَ مَعْصِیتَهُ، وَ أَمَرْتَ بِامْتِثَالِ أَوَامِرِهِ، وَ الِانْتِهَاءِ عِنْدَ نَهْیهِ، وَ أَلَّا یتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لَا یتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ، فَهُوَ عِصْمَهُ اللَّائِذِینَ، وَ کهْفُ الْمُؤْمِنِینَ وَ عُرْوَهُ الْمُتَمَسِّکینَ، وَ بَهَاءُ الْعَالَمِینَ. بار خدایا، در هر زمان دین خویش به امامی یاری بخشیده‌ای که او را برپای داشته‌ای تا علم راهنمای بندگانت شود و در بلاد تو چراغ فروزان هدایت گردد و رشته‌ی پیمان او به رشته‌ی پیمان خود پیوسته‌ای و او را وسیله‌ی خشنودی خود ساخته‌ای و اطاعت او فریضه گردانیده‌ای و مردم را از سرکشی در برابر او برحذر داشته‌ای و فرمان داده‌ای که به هر چه امر می‌کند اطاعت کنند و از هر چه نهی می‌کند بازایستند و کس بر او پیشی نگیرد و کس از او واپس نماند و او نگهدار کسانی است که بدو پناه می‌برند و کهف امان مؤمنان است و حلقه‌ی اعتصام ایشان است و جلال و جلوه‌ی جهانیان است.))

کلام گهربار امام سیدالساجدین (ع) بیانی است عمیق و غنی از جایگاه رفیع امامت در بین امت و برکاتی که از وجود ایشان نصیب جامعه می‌شود. همان مقامی که منصوب الهی است-دین بدو نصرت شده است-همچون عَلَم برای بندگان افراشته شده است-چراغ فروزان جوامع است – وسیله رسیدن به رضایت الهی است-طاعتش واجب-نافرمانیش معصیت- امتثال اوامرش لازم-دوری از نهی‌هایش ضروری-پیشی گرفتن بر او ممنوع -عقب ماندن از او مذموم- پناهگان بی پناهان- قرارگاه مومنان- حلقه اعتصام متمسکین و جلال و بهای عالمیان است. آنچه در کلام امام زین العابدین (ع) بسیار چشم نواز و امید بخش است اینکه ایشان این نعمت الهی را محدود به زمانی خاص نکرده و در آغاز فرمایش خویش عبارت” فی کل اوان” (در هر زمانی) را فرموده‌اند. یعنی در طول تاریخ علی الخصوص بعد از بعثت نبی خاتم (ص) همیشه این نعمت والا جاری و ساری بوده و همه متنفسین اعصار شامل این برکت سرشار گردیده‌اند.

کیست که در دوران حاضر طالب رهایی از سرگشتی و حیرانی نباشد؟ کیست که راه گم نکرده و خواهان راهیابی به سوی نور و سعادت نباشد؟ کیست که از پیروی فانوس بدستان خسته نشده و دنبال نور خورشید برای پیدا کردن مسیر رضایت الهی نباشد؟ کیست که دنبال عَلَم و پرچم افراشته هدایتگر نباشد تا بتواند خویشتن را از قفس مادیات رهانیده و در مسیر تقوای الهی قدم بگذارد؟ کیست که از مدعیان دینداری و مؤمن نمایان، جان به لبش نیامده و خواستار درک دینداری واقعی و رؤیت پرچمدار واقعی دین نباشد؟

به فرموده امام سجاد (ع) این اقامه عَلَم از سوی خدای عزوجل مخصوص تمامی اعصار است و در این زمانه نیز آن عَلَم الهی بی شک حاضر است برای دیده شدن و راهنمایی راه گم کردگان. در زیارت آل یس چنین بر آخرین ذخیره الهی سلام می‌دهیم که “السلام علیک ایها العَلَمُ المنصوب و العِلمُ المصبوب”. سلام بر تو ای پرچم برافراشته و دانش ریزان. پرچم: جلودار یک قوم است. تمیز دهنده گروه‌ها از یکدیگر است. هویت بخش پیروان است. حضورش مایه اتحاد است و افتخار. برافراشته بودنش نشانه حیات و زندگی و پایداری.اهتزازش نشانه حرکت و پویایی.

مهدی (عج)، پرچم افراشته و منصوب الهی است. نشانه الهی است برای هدایت و راهیابی. علامت آشکار الهی است برای نجات غرق شدگان در دریای مادیات. عَلَمی است برای نجات سرگشتگان و متحرین در ظلمت و تاریکی. اوست که منجی بندگان الهی از دام شیاطین جنی و انسی بوده و دین و هدایت و تقوی را مثالی است برای الگوگیری. اوست که با حضور یادش و نامش، دین اسلام زندگی و حیات داشته و مسلمین هویت و پویایی. اوست که با حضورش، امید ممکن، اتحاد میسر و حرکت تداوم خواهد داشت.

مهدی (عج) همان “اعلام الدین” و “اعلام الهدی” و” اعلام التقی” زمان است. همویی که” عَلَم منصوب الهی” است که درکش و بهره مندی از برکات وجودش و نعمت هدایتش به اندک توجهی میسر است به شرط آنکه چشمان به خواب آلوده نبوده و در انتظار رؤیت خورشید و رهایی از شب ظلمانی باشد. به شرط آنکه سر بر زمین دوخته نشده و کمال و بزرگی جستجو شود. به شرط آنکه عینک دودگرفته و غبارآلود برچشم تحمیل نشده و اجازه دیدن از سمع گرفته نشود.فراموش نکنیم که ((وما یستوی الاعمی و البصیر)) (غافر/۵۸)

به امید آنکه مهدی (عج) پرچم افراشته الهی را ببینیم و به سویش روان باشیم. این عَلَم افراشته را به همگان معرفی کرده و سبب در نجات قوم باشیم. برای اهتزاز نهایی و جهان شمولش دعاگو بوده و موانع ظهورش را برطرف نمائیم.

منبع: خبرگزاری مهر