کلیسا و معضل بیماری روانی

کریستین هدلاینز/ تلخیص و ترجمه حسین کیوانفر: روحانیت پروتستان در اجتماعات خود به ندرت درباره بیماری روانی سخنرانی می­کند و طبق یک بررسی، تنها کمتر از یک­چهارم از اجتماعات عبادت­کنندگان پروتستان برنامه­ای برای کمک به خانواده‌های بیماران روانی در نظر دارند.

 

یافته­ ها حکایت از آن دارد که از هر چهار آمریکایی، یکی از بیماری روانی رنج می­ برد و باید ارتباطات گسترده ­تری برای حل این معضل در پیش گرفت. این­ها گفته ­های اد استتزر، مدیر اجرایی مؤسسه پژوهشی اوانجلیک است که متشکل از هیئت کشیشانی است که درباره سبک زندگی مسیحیان   تحقیق می‌کند.

 

یافته‌های پژوهشی درباره بیماری روانی حاکی از آن است که:

66 درصد از بیماران به ندرت از آن سخن می­گویند، سالی یکبار یا هرگز

26 درصد چند بار در سال به آن اشاره می­کنند

4 درصد ماهی یکبار از آن سخن می­گویند

3 درصد چند بار در ماه به  آن اشاره می­کنند.

 

به گفته استتزر: «وقتی به این آمارها توجه می­کنیم ـ شیوع بیماری روانی و بی توجهی به آن در موعظه و برنامه تبلیغی کشیشیان ـ فکر می­کنم با نوعی عدم ارتباط مواجهیم.»

 

این تحقیق که در میان کلیساهای اصلی اوانجلیک با حمایت بنیاد کلرادو با تمرکز بر خانواده­هایی صورت گرفت که از بیماری اسکیزوفرنی رنج می­برند، صورت گرفته همچنین به کشیشان، و کلیساروهایی که از بیماری روانی – افسردگی، اختلال دو قطبی یا اسکیزوفرنی- رنج می برند و نیز خانواده­های آنان توجه کرده است.

 

کی وارن که همسرش، ریک وارن، کشیش کلیسا است انتقادات صریحی درباره نگاه و عمل کلیساها به این «مصیبت وحشتناک» دارند. «پسر 27 ساله آن­ها، متیو که از بیماری روانی رنج می­برد سال گذشته خودکشی کرد.»

 

به نظر کی وارن، رهبران کلیسا نه فقط باید درباره این بیماری موعظه کنند بلکه باید اجازه دهند کسانی که با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند تجربیات خودشان را در حضور مخاطبان کلیسا به آنها منتقل کنند.

 

«من هر رهبر یا کشیش کلیسا را به خاطر تبلیغ و موعظه در این باب تحسین می­کنم، اما باید تبلیغ در برابر مردمانی که که با بیماران روانی زندگی می­کنند صورت گیرد تا آن­ها بتوانند تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و فرایندی انسانی شکل گیرد.» این نظرات را او در سمیناری در 22 سپتامبر بیان کرد.

در مقابل یافته­ هایی که نشان دهنده توجه اندک کشیشان به موضوع است، از هر ده بیمار هفت بیمار اعلام کردند که کلیساها باید به خانواد­ها کمک کنند تا آن­ها بتوانند منابع حمایتی محلی را به دست بیاورند.

 

در حالی که 68 درصد کشیشان می­ گویند که کلیسای آن­ها فهرستی از منابع برای کمک به بیماری روانی برای اعضای کلیسایشان فراهم آورده، اما فقط 28 درصد خانواده­ها از وجود چنین منابعی اظهار آگاهی کردند.

 

جارد پینگلتون، مدیر مرکز خدمات مشاوره خانواده می­گوید که کشیشان اغلب تمایل دارند تا کمک کنند، اما آن­ها آموزش‌های لازم در زمینه بیماری‌های روانی ندیده‌اند.

 

دانیل الشایر، مدیر اجرایی انجمن مدارس الهیات، می­گوید که حدود 35 درصد از 270 عضو انجمن، مدارک کارشناسی ارشد خود را در زمینه مشاوره یا ازدواج و درمان خانواده­ها ارائه کرده­اند. مطالعه­ای که اخیراً توسط دانشگاه بیلر انجام شد، نشان می­دهد که از 70 مرکز آموزشی الهیات، اکثریت آنها دارای دوره­های مشاوره هستند، اما تعداد کمی از دانشجویان از آن استقبال کردند.

 

به رغم اینکه تحقیقات از این حکایت دارد که مردم بیماری روانی خود را می پوشانند اما حدود یک­چ چهارم کشیشان مورد تحقیق  اذعان کردند که شخصاً با بیماری روانی دست به  گریبان بوده­ اند.

 
به رغم اینکه تحقیقات از این حکایت دارد که مردم بیماری روانی خود را می پوشانند اما حدود یک­چ چهارم کشیشان مورد تحقیق اذعان کردند که شخصاً با بیماری روانی دست به گریبان بوده­ اند.