یک جامعه شناس: تحمیل اخلاق از بیرون، سبب سایش امر علمی دانشگاه می شود

تحمیل اخلاق از بیرون دانشگاه، امر علمی آن را دچار سایش و زوال می کند
اعتماد در صفحه 8 به انتشار یادداشتی از محمدامین قانعی‌راد (رئیس انجمن جامعه شناسی ایران) با عنوان «اخلاقیات علمی و دانشگاه» پرداخته و در آغاز آن می نویسد: «فشار اخلاق عمومی بر دانشگاه به سلب مرجعیت اخلاقی از دانشگاه انجامیده است.

اخلاق و فرهنگ عمومی به مثابه یک سرمایه اخلاقی و دانش مشترک، از اهمیت زیادی برخوردار است ولی اخلاق دانشگاهی از درون ایجاد می‌شود و نه از طریق تزریق از بیرون. تولید دانش سازگار با معرفت و اخلاق عمومی نیز تنها با فعال شدن سازوکارهای درونی ممکن است و دخالت‌های بیرونی و مکانیکی به فساد دانشگاهی دامن می‌زند.»

او برگزاری کلاس‌های اخلاق عمومی برای اساتید و دانشجویان را نشان دهنده گرایش نهادهای  فرهنگی به سلطه مستقیم بر دانشگاه و یکی از عوامل ایجاد بی‌هنجاری اخلاقی در دانشگاه دانسته است.
 

این جامعه شناس معتقد است تزریق اخلاق از بیرون، نه تنها به بهبود مناسبات اخلاقی در دانشگاه نمی‌انجامد، بلکه با تحمیل بر امر علمی، آن را دچار سایش، زوال و فساد می‌سازد.
 
او که راه‌حل بهبود اخلاق در دانشگاه را در «توانا شدن زبان‌های علمی» دانسته، بر این باور است که فرهنگ و اخلاق علمی باید از طریق مدل فرهنگ‌پذیری و به مثابه مهارت‌های ضمنی، یادگیری اجتماعی و آموزش در محل منتقل شود.»

استقلال انجمن‌های اسلامی در گروی نگاه به روشنگری دینی و پیشرفت فردی است
 روزنامه اعتماد در صفحه 3 یادداشت مجتبی محمدنژاد با عنوان «بروید تحکیم وحدت کنید» را منتشر ساخته و با اشاره به پی‌ریزی ایدئولوژی انجمن اسلامی در دانشگاه‌ها با حمایت مهندس بازرگان و دکتر یدالله سحابی با هدف تقویت پشتوانه دینی و سردمداری نگرش دینی در دانشگاه‌ها، وقوع انقلاب و رخداد انقلاب فرهنگی را آغاز تشکیل دفتر «تحکیم وحدت» دانسته است.
 

نگارنده عدم تطبیق این گروه با واقعیت های جامعه و سیاست پس از دوم خرداد را از دلایل زوال آن ارزیابی کرده و می نویسد: «در پی این حادثه، طیفی از تحکیم که بر روشنفکری دینی تحت تاثیر اندیشه‌های دکتر سروش تاکید می‌کردند و جبهه‌ای حدودا رادیکال را تشکیل داده بودند، کم کم از خفا در آمدند و به‌صورت علنی از تحکیم انشعاب پیدا کردند و طیف علامه را تشکیل دادند. در جهت مقابل، طیفی که بعدها به طیف شیراز منسوب شد قرار گرفت که هنوز بار تفکر سنتی را بردوش می‌کشید. در این بازه طیف علامه بیشتر به دنبال بحث «جامعه مدنی» بود، اما طیف شیراز نگاهی «سیاست محور» را یدک می‌کشید و دموکراسی‌خواهی طیف دیگر را بی‌جهت می‌دانست.»
 
این یادداشت که استقلال انجمن‌های اسلامی را در گروی نگاه به روشنگری دینی و پیشرفت فردی دانسته، تبدیل آن به ستاد حمایتی برخی گروه‌ها و افراد سیاسی و جمع‌آوری رای طیف دلخواه‌ را بزرگ‌ترین آفت جنبش و تحرک دانشجویی دانسته است.