مواضع ضدصهیونیسم در بریتانیا
راجز سیلورمن معتقد است که اکنون وقت دفاع‌کردن از مقاومت جرمی کوربین در برابر تمام اشکال نژادپرستی است، براین جونز می‌گوید امروز استفاده از برچسب «صهیونیست» شبیه استفادۀ برچسب افراطیِ «کمونیست» در گذشته شده است، ریچارد کوپر می‌گوید تعریفی که اتحادیۀ بین‌الملل بزرگداشت هولوکاست از یهودستیزی دارد بسیار اسرائیلی-محور است، و سوفی مارکز می‌گوید صداهایی که بلندترین فریادها را می‌زنند همیشه نمایندۀ دیگر صداها نیستند.
بین سرکوب وحشیانۀ استعماری – عملکرد همۀ ابرقدرت‌های منطقه از جمله امپریالیسم بریتانیا – ونسل‌کشی نظام‌مند تفاوت وجود دارد. آنچه باید محکوم شود هویت اسرائیل به عنوان یک دولت نژادپرستانه است که در آن غیریهودیان با تبعیض مواجه می‌شوند و عملکردش همچون یک نیروی نظامیِ اشغال‌گرِ منطقه‌ای است.
راجر سیلورمن – لندن: تلاش‌های گذشتۀ جرمی کوربین شکست خورد، او را توجیه‌گرِ تروریسم و استالینیسم معرفی کردند؛ این کار یادآور تلاش‌هایی است که پیش از این برای تخریب حرب کارگر در بریتانیا صورت گرفت؛ مثل لکۀ ننگ نامۀ جعلی «زینوویف» – اولین رئیس بین الملل سوم حزب کمونیست بریتانیا که در آن بر مبارزه مسلحانه برای براندازی نظام سرمایه داری تاکید شده بود – یا داستان‌های رعب‌آورِ چرچیل که می‌گفت کارگران تمایل دارند یک دولت پلیسی گشتاپو ایجاد کنند. در واقع این حزب محافظه‌کار است که سرشار از نژادپرستی است، از قانون بیگانۀ 1905 که مهاجرت یهودیان را ممنوع اعلام کرد گرفته تا تأسیس باشگاه راست‌گرایی برای افشاگری یهودیان سازمان یافته، تا ماجرای ایناک پاول – که به نژادپرستی محکوم شد – و رسوایی «ویندراش» – نسل ویندراش (نام یک کشتی انگلیسی) به فرزندان هزاران مهاجری اطلاق می شود که هفتاد سال پیش در نخستین موج مهاجرت‌ها از کشورهای مشترک المنافع راهی انگلیس شدند. این روزنامۀ دیلی اکسپرس بود که تیتر مفتضح «یهودیان به آلمان اعلام جنگ کردند» را زد و روزنامۀ دیلی میل بود که در دهۀ 1930 با «هورا برای پیراهن‌های سیاه» سروصدا می‌کرد، و تنها سه سالِ پیش بود که مبارزۀ نسبتاً آشکاری با کمپین طعمه‌کردنِ یهودیان علیه اِد میلیبند راه افتاد. اکنون وقت دفاع از مقاومت جرمی کوربین در برابر تمام اشکال نژادپرستی فرا رسیده است.
برایان جونز – شهر بات در جنوب غربی انگلیس: امروز از اصطلاح «صهیونست» در زبان سوءاستفاده می‌شود، جان مان (کارگر) گفت: «هر فرد یهودی حق دارد بگوید من ضد صهیونیست هستم یا بگوید من صهیونیست هستم. کسانی که این حق را نادیده می‌گیرند نژادپرست هستند. فقط یک تغییر در زبان – در کاربرد کلمۀ «صهیونیست» به عنوان یک توهین یا تحقیر – توسط حزب کارگر می‌تواند گفت‌وگوها را به شکل قابل‌ملاحظه‌ای در مسیر دیگری هدایت کند. امروز استفاده از برچسب «صهیونیست» شبیه استفادۀ برچسب افراطیِ «کمونیست» در گذشته شده است. کلمه یا عبارتی که می‌تواند برای یک گروه نشانۀ شجاعت و افتخار باشد ممکن است برای دیگری آزاردهند باشد. جان مان درست می‌گوید، در سیاست افراد باید این حق را داشته باشند که خودشان را به عنوان «صهیونیست» معرفی کنند بدون اینکه مورد آزار و تهدید قرار بگیرند. و کاربرد این واژه نباید زبان را به زبانی آزاردهنده و نژادپرستانه تبدیل کند.
ریچارد کوپر – چیچستر، غرب ساسکس: تصور اینکه آقای کوربین بتواند یهودستیزی را به طور منطقی از میان بردارد مشکل است. تعریفی که اتحادیۀ بین‌الملل بزرگداشت هولوکاست از یهودستیزی دارد بسیار اسرائیلی-محور است و ربط چندانی به حقوق یهودیان ندارد، آنها در جامعۀ ما مذهب‌شان را همانگونه که می‌خواهند جشن می‌گیرند و در صلح کامل با ما زندگی می‌کنند. این ادعا که «تمام یهودیان جهان مسئول سیاست‌های دولت اسرائیل هستند» خودش یک ادعای یهودستیز است.
سوفی مارکز – لندن: در این که در حزب کارگر و سایر بخش‌های جامعه و سیاستِ ما یهودستیزی وجود دارد شکی نیست. به عنوان یک یهودی من از این موضوع وحشت‌زده می‌شوم اما یهودستیزی داستان تازه‌ای نیست. اما هویت ما نباید اجازه بدهیم که هویت ما با جنایات وحشتناکی که دولت اسرائیل انجام می‌دهد معرفی بشود. یهودیان و غیریهودیان به یک اندازه مسئول مبارزه با یهودستیزی هستند. هیئت نمایندگان از جانب تمام یهودیان سخن نمی‌گویند. ما یک گروه متنوع هستیم و صداهایی که بلندترین فریادها را می‌زنند همیشه نمایندۀ دیگر صداها نیستند.
