سنت‌های ایمانی می‌تواند ما را یاری دهد
یکی از موضوعات مهم در سنت مذهبی بحث ترمیم است مشکل دنیای اطراف ما چیست؟ چگونه آرمان های ما از ما دور شدند و خدا چگونه همه چیز را درست خواهد کرد، آفریدگانش را رهایی خواهد داد و آنها را با ذات الهی آشتی خواهد داد؟
در دنیایی که توهین ها و آشفتگی ها فراوان شده است، شکستگی ها به اندازه ای زیاد است که ظرفیت و شرایط نیز برای ترمیم کم شده است، همچنین کمبود یک ادبیات و واژگان مذهبی و حتی سکوت مذهبی مشترک نیزحس می شود. ما در نگاه شکاکانه به دیگران ماهر شده ایم و از اینکه ببینم دیگران در حق ما بدی می کنند یا رهبران و موسسه ها دچار شکست اخلاقی می شوند، تعجب نمی کنیم. در نتیجه وقتی چنین اتفاقاتی در سطح وسیع ترمثلا توسط یک فردی که قدرت در دست دارد اتفاق می افتد نمی توانیم کاری برای حل مسئله و بهبود روابط انجام دهیم. سنت دینی ما اهمیت فراوانی دارد اما نمی دانیم به نتیجه برسیم که چه زمان با کسی که مرتکب جرم شده است به سختی برخورد کنیم و چه زمان شرایط را به صلح و آشتی تبدیل کنیم؟ آیا بر اساس تاکید پاکدامنی در آیین اوانجلیکن با مجرم باید مثل موجودی سمی رفتار کنیم یا مثلا اگر خطایی در کلیسای کاتولیک رخ داد چون این کلیسا از مقام بالایی برخوردار است، از خطاها و گناهان رخ داده در آن چشم پوشی کنیم؟
در هر منطقه از دنیا سیستمی قانونی وجود دارد که به مردم تعهد اجرای عدالت تحت قانون می دهد. اما این هدف به سختی به دست می آید و معمولا از اجرای مسائل مهم اخلاقی باز می ماند. حتی وقتی سیستم قانونی به درستی عمل می کند نمی تواند فرق بین گناه و جرم را مشخص کند. این جریان رابطه شکسته بین قربانی و مجرم را در ابهام قرار می دهد و نیاز به ترمیم که دغدغه اصلی دین است را کاهش می دهد.
آیا بخشش و مصالحه همچنان باید آرمان های دوردست دینی باقی بمانند؟ یا ما باید هنر گمشده بخشایش را بازیابی کنیم و از ابزار قانون و عدالت برای ترمیم استفاده کنیم؟ البته همه این موارد هم در تئوری هم در عمل پیچیده هستند، مثلا سخت است که تشخیص داد آیا فرد گناه کار قابل بخشش هست یا نه، اگرچه ما میدانیم که شرایط بخشش با شدت جرم در ارتباط است. مثلا ما می توانیم به یک سیاست مدار شکست خورده دوباره رای دهیم، اما نمی توانیم یک کشیش متجاوز را به کلیسا بازگردانیم. ترمیم برای افراد با گناهان و خطاهای شدید احتیاج به اشکال دیگری مانند توبه و ابراز پشیمانی و همچنین انجام اعمالی برای جبران و اصلاح دارد. سنت ایمانی ما مجهز به زبان ، تصاویر و داستان های بسیار بیشتری نسبت به فرهنگ ما برای بخشایش است. ما با این موضوع درگیر هستیم که چه زمان و چگونه ببخشیم، ما در عدالت انسانی ناقص خویش سردرگم شده ایم. ولی می توانیم راهنمای راه خود را در سنت دینی خود بیابیم ورحمت الهی را به عنوان الگوی خود قرار دهیم. البته اجرای چنین آرمان های رفیعی آسان نیست ولی در دوران ما موضوعی مهم تر و ارزشمند تر از آن نمی توان یافت.
در هر منطقه از دنیا سیستمی قانونی وجود دارد که به مردم تعهد اجرای عدالت تحت قانون می دهد. اما این هدف به سختی به دست می آید و معمولا از اجرای مسائل مهم اخلاقی باز می ماند. حتی وقتی سیستم قانونی به درستی عمل می کند نمی تواند فرق بین گناه و جرم را مشخص کند. این جریان رابطه شکسته بین قربانی و مجرم را در ابهام قرار می دهد و نیاز به ترمیم که دغدغه اصلی دین است را کاهش می دهد.
آیا بخشش و مصالحه همچنان باید آرمان های دوردست دینی باقی بمانند؟ یا ما باید هنر گمشده بخشایش را بازیابی کنیم و از ابزار قانون و عدالت برای ترمیم استفاده کنیم؟ البته همه این موارد هم در تئوری هم در عمل پیچیده هستند، مثلا سخت است که تشخیص داد آیا فرد گناه کار قابل بخشش هست یا نه، اگرچه ما میدانیم که شرایط بخشش با شدت جرم در ارتباط است. مثلا ما می توانیم به یک سیاست مدار شکست خورده دوباره رای دهیم، اما نمی توانیم یک کشیش متجاوز را به کلیسا بازگردانیم. ترمیم برای افراد با گناهان و خطاهای شدید احتیاج به اشکال دیگری مانند توبه و ابراز پشیمانی و همچنین انجام اعمالی برای جبران و اصلاح دارد. سنت ایمانی ما مجهز به زبان ، تصاویر و داستان های بسیار بیشتری نسبت به فرهنگ ما برای بخشایش است. ما با این موضوع درگیر هستیم که چه زمان و چگونه ببخشیم، ما در عدالت انسانی ناقص خویش سردرگم شده ایم. ولی می توانیم راهنمای راه خود را در سنت دینی خود بیابیم ورحمت الهی را به عنوان الگوی خود قرار دهیم. البته اجرای چنین آرمان های رفیعی آسان نیست ولی در دوران ما موضوعی مهم تر و ارزشمند تر از آن نمی توان یافت.
